Lieve Mensen,

Het gezin Garcia-Hernandez ken ik al zeker 7 jaar. Een arm, maar een gezellig gezin, met vooral meiden in huis. En dan kom je zonder aankondiging op bezoek en blijkt dochterlief in het kraambed te liggen en net twee dagen daarvoor bevallen te zijn. Maar altijd welkom; hier ook. De drie jongste dochters worden gesponsord in mijn project.

Op een gegeven moment kwam ik weer op bezoek en waren ze de hele boel aan het slopen. Ze vertelden dat ze gingen verhuizen; althans: ze moesten verhuizen van de gemeente. Op de plaats waar ze woonden zou een nieuw schooltje gebouwd worden en de families die dan toevallig op dat terrein wonen die worden wel verzocht om letterlijk de boezen te nemen. Hoe en waar maakt n iks uit als ze maar voor een bepaalde tijd weg zijn. De gemeente zorgt niet voor een andere woonplek, dat moeten ze zelf doen.

Dus toen ik een jaar later weer kwam waren ze inderdaad verhuist; helemaal naar de andere kant van het dorp. Dan kom je ze “toevallig” tegen en zo kom je dan te weten waar ze wonen.

Twee jaar geleden kreeg ik vanuit Guatemala een mail van Claudia met de mededeling dat de vader van het gezin vrij plotseling overleden was. Dat was wel effe schrikken natuurlijk. Ik ben er toen meteen naar toe gegaan toen ik weer hier was om mijn medeleven te betuigen. Het was allemaal heel verdrietig. Je kunt op zo’n moment niet veel meer doen dan alleen maar luisteren en er gewon zijn. En natuurlijk eens ‘n keer extra op bezoek gaan. De oudste zoon was gestopt met school en was gaan werken omdat er natuurlijk wel brood op de plank moet komen. Een baan boven inhet dorp; van 7.00u ‘s morgens tot bijna 18.00 u ‘s avonds.

Hij zorgde daarvoor. Gelukkig hoeven deze mensen niet veel te betalen voor het terrein waarop ze wonen en het huis is hun eigendom. Dat is bij de meeste van mijn families zo. Als ze moeten verhuizen dan wordt dat huis afgebroken en weer opgebouwd daar waar ze een terrein kunnen huren. Het licht kunnen ze inmiddels aftappen van de buren en hoeven ook daar alleen maar een symbolisch bedrag voor te betalen. De eerste jaren maakten de kinderen hun huiswerk bij kaarslicht.

Het is zwaar voor dit gezin, maar het vindt zijn plek allemaal weer een beetje. Het gemis blijft en het verdriet veranderd. Er worden weer grapjes gemaakt en ik kan erg goed met deze moeder overweg. Ze heeft schatten van kinderen die onderling een hele goeie band hebben en omdat er veel meiden zijn is er altijd wel ergens gegiechel ondanks dat ze hun vader natuurlijk nog steeds erg missen.

Ongeveer twee weken geleden ging ik weer inkopen doen met moeder en de drie dochters. Heel gezellig met alleen vrouwen op stap. Tijd kan wonden helen en we kunnen gelukkig weer grapjes maken. De een wil een b’h-tje en de ander een topje; de een loopt liever op stevige stappers en de ander wil al echte damesschoenen. De een wil nog een roze rugzak en de ander liever een mooie grote tas. Ja, daar heb ik ook wel wat tijd aan besteed, aan die dames. Maar het was een leuke ochtend.

Aan het eind van de ochtend kwam moeder met een vraag. Haar zoon was na de dood van haar man gestopt met school om te gaan werken. Hij had dus alleen maar de basisschool afgemaakt. Hij zou heel graag de voorgezette opleiding afmaken en eventueel nog verder willen studeren. Maar daar was geen geld voor. En in zo’n gezin komt dat er ook nooit meer. Daar komen ze financieel nooit zelf meer bovenop zonder hul. De vraag was dus duidelijk. Of ik hem kon helpen. Hij wilde blijven werken om de helft van zijn studie zelf te kunnen betalen; en dan naar de zaterdagschool in een dorp verderop, en op zondag kan hij dan zijn huiswerk maken. Hij wilde ook de eerste twee jaar in een jaar doen. Ik zei (zoals altijd) dat ik er over na zou denken. Ik vroeg nog hoe hij daar dan naar toe zou gaan en ze vertelde dat hij dan tevoet (een half uur lopen heen en ook terug) of met een geleende fiets zou kunnen gaan.

Twee dagen later heb ik gebeld om te vertellen dat ik heel graag wil helpen; dat ik Padrinos voor hem gevonden had. En ook nog een andere verrassing. Ik heb nl. twee jaar geleden in een loterij hier een fiets gewonnen. De tweede prijs was dat geloof ik. Ik herenfiets met brede banden die het  goed doen hier op die keien in het dorp. Maar ik heb de fiets nooit gebuikt en hij stond hier maar te staan. Ik wilde hem wel weggeven, maar dan liever aan iemand die hem goed kon gebruiken. En diegene was ik nog niet tegengekomen. Maar nu dus wel. Dus vertelde ik tegen de moeder dat haar zoon David van mij de fiets zou krijgen om naar school te kunnen gaan. Er zit geen licht op maar dat heeft hij ook niet nodig; de school is overdag. Ze was er helemaal gelukkig mee.

Moeder kwam met de lijst voor schoolspullen naar Antigua zodat hij vorige week zaterdag alvast kon beginnen. Afgelopen week had ik een afspraak met hem. Ik was met de fiets aan de hand naar de markt gelopen zodat hij de fiets mee terug naar San Pedro kon nemen. Ik had hem in de stalling gezet en niks gezegd tegen David.

Ik kon me de jongen helemaal niet meer herinneren en ik wist niet of hij mij wel kende. Toen ik op de plek van de afspraak aankwam zag ik een jongen staan waarvan ik vond dat hij sprekend op een van de meisjes leek. En hij was het ook. Heel verlegen en bescheiden. Leuk u te ontmoeten, zei hij. En dankjewel dat u mij wilt helpen. Ik vroeg of hij inderdaad van plan was om 2 jaren in 1 jaar te doen. Dat gaat lukken, zei hij, ik ben zo blij dat ik weer naar school mag. En dan kan ik op zondag mijn huiswerk maken en dan weer een week werken om zelf de helft van de kosten te betalen. Wat een voorbeeld. Wat een motivatie voor een jongen van 18 jaar. Net als Rudy, Marvin en Marlon waar ik wel eens over geschreven heb.

En nu David weer. Zulke jongelui help ik graag; die gaan ervoor.

We gingen samen op pad. Hij vroeg telkens in de winkeltjes op de markt wat het kostte. De schoenen, de gymschoenen, de rugzak en zelfs de sportbroek die hij nodig had. Ik zei iedere keer dat hij wel iets moest kiezen wat hij zelf mooi vond en dan zou ik het wel “goedkeuren”.  Hij moest wel wat overwinnen om dat te kunnen, maar gelukkig lukte het hem wel.

Ondertussen was moeder ook naar Antigua gekomen en liep gezellig met ons mee. Ik gaf haar het kaartje van de fietsenstalling zodat ze zelf de fiets op konden halen als we klaar waren. Dan kon hij hem meteen mee naar huis nemen. Moeder had ook nog niks tegen hem gezegd. Toen we klaar waren werd ik gebeld en moest weer ergens anders naartoe. Jammergenoeg kon ik niet mee om de fiets op te halen. Ik had wel graag even om het hoekje mee willen kijken naar zijn reactie.

Die zou eens goed de hele nacht wakker kunnen liggen van verbazing.

En ik sliep goed, want het is maar wat fijn om met zo’n jongen op zo’n manier de dag af te sluiten.

Gisteren ben ik bij dit gezin op bezoek gegaan om foto’s te maken voor de Padrinos, dus ook van David dit jaar. Hij was thuis, en vertelde dat hij alweer naar school geweest was; hij vond het geweldig om weer te kunnen studeren. Hij had nog een lijstje met dingen die vergeten waren en daarvoor zou zijn moeder weer terug naar Antigua komen. Ik gaf hem de foto van zijn Padrinos en hij bleef maar kijken. Hun zijn het die mij helpen, vroeg hij. Het is een prachtig paar, ze lijken ook op elkaar; vond ie. Het is nl. een echtpaar van ver boven de 80 jaar.

Ik heb een brief geschreven, wil je die aan hun geven samen met de foto’s?

We gingen naar buiten en ik vroeg hoe en waar hij zich wilde presenteren aan zijn Padrinos. En met wie; ook niet geheel onbelangrijk natuurlijk. Alleen, met de zussen, met een klein neefje en nichtje staat hij nu op de foto.

Toen we klaar waren gingen we weer naar binnen om wat financiele zaken te regelen. Ik vroeg hem nogmaals of hij dacht dat het hem zou lukken om de helft van zijn studie te betalen.

Ik weet het zeker, zei hij. En ik ga zo hard werken dat ik met goeie punten slaag.

Inmiddels stond ik op om afscheid te nemen van het gezin.

David stond ook op en ging voor me staan.

Mevrouw Mieke zei hij, ik wil nog wat zeggen tegen u.

Ik had nooit gedacht  nog de kans te krijgen om de kunnen gaan studeren. Toen mijn vader overleed was ik heel verdrietig en ik wist dat ik voor mijn familie moest gaan werken.

Ik moest accepteren dat het voor mij niet meer weggelegd was. Ik was blij dat mijn zusjes nog steeds wel geholpen werden. Als mijn vader dit zou weten dan weet ik zeker dat hij heel blij voor mij en met u zou zijn. Ik ben u zo dankbaar voor deze kans en ik wil heel graagdat u tegen mijn Pardinos gaat zeggen dat ik hun nooit vergeet en dat ik bid tot God dat Hij u en hun altijd mag beschermen, waar jullie ook gaan. U weet niet half wat dit kado voor mij betekent.Vanuit heel mijn hart zeg ik dankjewel en tot volgend jaar.

David,18 jaar; 5 dagen werken, 1 dag school en 1 dag huiswerk maken. Zo ziet zijn week er dit jaar uit.

Lieve groet Mieke