Beste Mensen,
Enkele dagen geleden ben ik voor het eerst getuige geweest van een diploma – uitreiking hier in Guatemala. Meestal is die ceremonie in oktober of november, en dan ben ik er natuurlijk nooit.
Maar dit schooljaar verliep anders en daarom was het in januari.
Ismenia en haar dochter Rutilia waren allebei geslaagd als speciaal verpleegkundige en ik weet niet wie er blijer en trotser was die dag. Tijdens de ceremonie kwam er een hele film aan mij voorbij van wat ik allemaal met dit gezin gedeeld heb.
Ik “vond” Ismenia met haar drie kinderen ongeveer 18 jaar geleden op een klein grasveldje ergens achter war andere huisjes; haar jongste kindje was net 1.5 jaar oud. Haar oudste zoon woonde bij zijn oma en Ismenia had (nadat haar man verongelukt was), alleen de zorg voor de drie jongste kinderen. Ze hadden een kamer gemaakt van wat karton met een golfplaat er op en er hing een oude lap stof voor een gat dat als deur diende. Ze was door een orkaan alles kwijt geraakt en ging als ze kon koffie bonen plukken zodat ze toch elke dag te eten hadden. De op dat moment oudste twee nam ik op in het project zodat ze naar school konden. Ze werd onverwacht oma toen haar toen 13 – jarige dochter beviel van een piepklein meisje. Ze kreeg baarmoeder kanker en een maand later kreeg haar dochter dat ook. Ze hebben het allebei overleefd. Haar zoon is afgestudeerd als elektricien en haar dochter studeerde af als gym lerares terwijl Ismenia op haar kleindochter paste. Diezelfde dochter heeft nu een baan bij de politie hier in Antigua en heeft inmiddels 3 kinderen. Haar jongste dochter ging inmiddels ook naar school (dat kleine ding dat 1.5 jaar was toen ik hun voor de eerste keer bezocht).
Ismenia vertelde dat ze altijd de droom had gehad om verpleegster te worden; maar omdat ze alle papieren kwijt was door de orkaan moest ze twee jaar van de middelbare school overdoen. Ik heb haar geholpen en ze haalde het met gemak. Later is ze de opleiding verzorgende gaan doen en doorliep die opleiding als een van de beste van de school. Ze kreeg een baan aangeboden, maar moest helaas na enkele jaren vertrekken vanwege inkrimping waar ze werkte.
En afgelopen jaar heeft ze dus, samen met haar jongste dochter die inmiddels 20 jaar is, de opleiding van speciaal verpleegkundige gedaan en ze hebben het allebei gehaald. Ismenia met een gemiddelde van 9.3 en Rutilia, haar dochter, met een gemiddelde van 8.4. Ismenia behoorde tot de besten van de klas en dan heb je hier de eer dat je tijdens de diploma – uitreiking een band met de kleuren van Guatemala mag dragen.
Het was een prachtige ceremonie en ze straalden helemaal. Fijn dat zo’n goed talent niet verloren gegaan is, daar hebben we echt iets aan in deze wereld.
Ze waren blij, ik ook. Ze waren trots, ik ook. Ze huilden, ik ook. Zelden zo’n dankbaar mens gezien in mijn leven.
Lieve groet, Mieke
