Beste Mensen,

Ongeveer 18 jaar geleden had ik Padrinos voor dit gezin. Ontzettend arm, geen ondergoed en geen sokken konden de ouders voor hun kinderen kopen. Er was misschien net iedere dag genoeg eten voor het hele gezin. Lieve ouders die er alles aan moesten doen om hun hoofd boven water te houden, en ik vraag me nu nog steeds af hoe ze het in ’s hemelsnaam allemaal gedaan hebben. Maar er was wel plezier in het gezin, ondanks de rotzooi en de armoede. Er woonde ook een oom in en de opa van de familie zat meestal op de stoeprand als ik de gezinnen bezocht in dat dorp. Hij vertelde dat hij vroeger leraar was geweest; de allereerste in dat dorp. En nu was hij bijna blind en altijd als ik hem begroette dan antwoordde hij: “dag dochter, wat fijn dat je er weer bent”. Het gezin had een dochter van 11 jaar en verder allemaal jongens. De dochter moest thuis op de andere kinderen passen, als de ouders ergens boven in het dorp aan het werk waren of op een plantage koffie gingen plukken. Het was toen nog een klein meisje, kon niet lezen of schrijven want er was nooit geld geweest om haar naar school te kunnen laten gaan en als dat er wel geweest was dan was er niemand om op de andere kinderen te passen natuurlijk. Uiteindelijk kon ik op dat moment 2 kinderen opnemen in het project, en enkele later de jongste ook. Ze gingen graag naar school en waren ieder jaar weer trots op alle spullen die ze kregen. Ik hoopte dat ze het vol konden houden, zodat ze uiteindelijk toch zouden kunnen lezen en schrijven om zo een betere toekomst in dit land tegemoet te kunnen gaan. Niet iedereen hoeft tenslotte op de universiteit af te studeren. De dochter kreeg op haar 13^e jaar haar eerste kindje, op haar 17^e haar tweede, op haar 19^e haar derde, en op haar 21^e haar vierde en laatste kindje. Haar vader, de opa van deze kinderen had alle 4 de kinderen op zijn naam laten zetten omdat het een beetje onduidelijk (en misschien wel geheim) was wie de vaders waren. Wat was ze arm, ze woonde elk jaar ergens anders met haar kinderen en elk jaar een ander telefoonnummer; dus het was elk jaar een zoektocht om haar te vinden. Precies hetzelfde als met haar ouders en broertjes gebeurde. Toen haar oudste kindje naar school ging kon ik haar gelukkig verrassen met Padrinos, zodat ze die schoolkosten niet hoefde te dragen. Dolgelukkig en dankbaar was ze. En ze deed het goed, ondanks alle ellende kon ik zien dat het een lieve en goede moeder was; ze wilde ook het beste voor haar kinderen en de kon ze goed opvoeden in haar eentje. Voor haar tweede en ook voor haar derde dochtertje had ik Padrinos, dus haar kinderen konden netjes naar school. En ze was trots; ze waren trots. En ze ontmoette een man, jaren ouder dan zijzelf was, maar het klikte. En gelukkig ook met de kinderen. Ik zag de verandering, de kinderen gingen papa zeggen en ze hielden van allemaal van elkaar. En toen kreeg ik een berichtje met de vraag op ik de Padrinos van haar en haar vriend wilde worden omdat ze gingen trouwen. Heel voorzichtig vroeg ik wat dat inhield voordat ik ja zou zeggen. De bedoeling was dat ik dan alle kleding en het hele feest zou moeten betalen. Dat vond ik wel een hele goede grap; maar ik heb toch maar vriendelijk geweigerd voor die eer. Wel ontzettend leuk dat ze het vroegen, maar dat feest (met alle mooie kleding die erbij hoort) is toch doorgegaan. 

De vader heeft werk en zorgt goed voor zijn gezin. De oudste dochter gaat dit jaar naar de tweede klas van de middelbare school. De tweede dochter naar de zesde klas van de basisschool en de derde naar de 3^e klas van de basisschool. De jongste, een zoontje, gaat inmiddels ook naar de basisschool. Hij heeft geen Padrinos maar gelukkig kunnen de ouders nu zelf ze noodzakelijke dingen zelf kopen en betalen.

En ja, ze waren dit jaar weer verhuist. Met trots vertelde de moeder dat ze begonnen was met tortillas maken en dat die goed verkochten op de plaats waar ze nu wonen. En ik was zo blij voor haar. Zo kan ze zelf ook een beetje geld verdienen en is ze een voorbeeld voor haar kinderen. Elk jaar als ik haar zie dan geef ik haar hetzelfde compliment. Dat ik vind dat ze zo’n goede moeder is, en dat een goede moeder zijn niets te maken heeft met armoede of studie. Ze bedankt me altijd voor dat compliment, maar ze verdient het zo. Ik heb haar zo gevolgd door de jaren heen.

Dit jaar hadden we in het dorp waar ze wonen voor de eerste keer afgesproken bij de wasplaats in het dorp. Ze is echt altijd op tijd, heeft ook altijd de kopieën klaar van de rapporten. Toen we aan het kletsen waren met elkaar wilde de jongste iets kopen. Ik kletste ondertussen verder met de kinderen en even later kwam ze met haar zoontje terug en had voor allemaal een zakje chips gekocht; ook voor mij. Dat ontroerde mij enorm; dat heeft ze nog nooit gekund. Het gaat over ’n dubbeltje per persoon. En voor haar oudste dochter moet er dit jaar een maandelijks bedrag op de school betaald worden en ze kwam zelf met het voorstel om dat zelf te betalen. Want dat is zoveel voor de Padrinos zei ze. En ik laat het haar doen. Het moet voor haar zo enorm goed voelen om op die manier haar eigen steentje bij te dragen. Het gaat nog eens niet om het bedrag, maar wel om het feit dat ze het kan. .

Ze is altijd op tijd op alle afspraken en niemand zeurt of is brutaal.  Zo blij dat ik haar heb leren kennen en ik hoop zo dat een van haar kinderen de cirkel van armoede kan doorbreken; ze verdienen het zo.

Lieve groet, Mieke.