Beste Mensen,

Eind november 2022, net voordat de wereld na de pandemie weer open ging, ontving ik een berichtje van haar. Ik had haar gevraagd of ze over was naar het laatste jaar van haar opleiding voor kleuterjuf zodat ik haar Padrinos een brief kon sturen met de vraag of ze hun sponsorkind ook in haar laatste jaar wilden sponsoren zodat ze haar opleiding af kon maken. Ze reageerde met het sturen van een foto; ze had een ongeluk gehad en lag op bed met een been in het gips en haar andere been in verband omdat ze enkele operaties had ondergaan. Ze had pech gehad. Ze was uit de bus gestapt en werd, toen ze op de stoep liep, aangereden door een man die dronken achter het stuur zat. Geluk bij een ongeluk was dat de man zo dronken was dat hij niet meer kon vluchten en dus nog op de plaats delict was toen de ziekenwagen en de politie aankwamen. Het is in Guatemala nl zo geregeld dat wanneer je een ongeluk veroorzaakt en zo snel mogelijk de benen neemt, er niemand meer achter kan komen wat er gebeurd is en je dus nooit schuldig bevonden wordt. Je kunt het zelfs presteren om iemand dood te rijden en weg te gaan; ik heb dat zelf ook ooit meegemaakt. De reden daarvan is dat de chauffeur van het voertuig die het ongeluk veroorzaakt op moet draaien voor alle kosten die door het slachtoffer gemaakt moeten worden om te herstellen; of een eventuele begrafenis moet betalen. En zoveel geld hebben de mensen gewoon niet; het komt dan altijd voor de rechter en je komt nergens meer onderuit.

Maar zij had “geluk” gehad. Ze heeft in de rechtbank moeten tekenen voor een bepaald bedrag (dat natuurlijk niet meer veranderd kan worden) en hoe de dader dan aan zijn of haar geld komt is zijn eigen probleem. De operaties kunnen ervan betaald worden; alle therapieën, alle consulten en eventuele zorg aan huis. 

Natuurlijk was ik bij haar op bezoek geweest toen ik vorig jaar weer terug was in Guatemala. Ze was erg verdrietig en dat was heel begrijpelijk. Altijd hard gewerkt, een hele goede studente en dan net voordat het laatste jaar begint niet meer verder kunnen gaan. En dat was ook het laatste jaar dat deze opleiding bestond. Maar ze wilde perse door en heeft er voor gevochten om toch toegelaten te worden. Uiteindelijk hadden de artsen in het ziekenhuis gezegd dat ze beter een jaar aan haar herstel kon werken; ze moest nl helemaal opnieuw leren lopen. Dat was wel even slikken voor haar, ze was net 20 jaar. Afgelopen week ben ik weer bij haar op bezoek geweest. Ze had onverwacht weer een operatie moeten ondergaan omdat haar lichaam de ijzeren pin in haar been afstootte en daar had ze enorm veel pijn van. Wonder boven wonder herstelde dat heel goed en ze kan nu eigenlijk alles weer al is het met voorzichtigheid. Ze is sinds afgelopen november aan het werk; heeft een lening moeten regelen om de laatste operatie te kunnen betalen want die was niet in het bedrag berekend. En een zorgverzekering is er niet in Guatemala. Ze werkt hard om haar lening af te kunnen betalen en om te sparen voor school. Ze wil haar laatste studiejaar afmaken zodat ze haar diploma kan halen. Daarvoor moet ze naar de hoofdstad en alleen het op en neer reizen kost € 5 per dag en dat 5 dagen per week; behalve alle andere kosten die er nog bij komen. Maar dat gaat haar wel lukken; is het niet volgend jaar dan wel het jaar daarna. Ze is zo enorm sterk, heeft een enorme veerkracht en is ook intelligent; gelukkig is met haar hoofd niks mis na het ongeluk. Ik volg haar al 14 jaar; het gaat haar zeker lukken, en zo niet dan probeer ik weer iemand te vinden die haar financieel wil helpen. Het zou jammer zijn als zo een talent verloren gaat. 

Toen ik afscheid van haar nam en naar buiten ging reed en op een gegeven moment een dame op een motor voorbij; claxonneerde, stopte en riep vanonder haar helm; Hè Mieke, ken je mij niet meer? En ik zag het echt niet; alleen haar neus en ogen waren te zien, de rest van haar gezicht was helemaal bedekt met de helm. Ze zette die meteen af en natuurlijk zag ik toen meteen wie het was. Bijna 20 jaar geleden had ik haar en haar 2 zusjes opgenomen in het project. Ze woonden, samen met hun ouders ergens achteraf en hadden heel weinig. Haar moeder stond er alleen voor omdat haar man was gaan drinken na het overlijden van hun enige zoon; deze drie meisjes waren de jongsten, ze had ook nog 4 oudere dochters. En deze dame, die ik dus tegenkwam, was een enorm goede student, heel gedreven en intelligent. Altijd goede punten op school en niet een keer een schooljaar overdoen. Ze had het tot leerkracht weten te brengen en had enkele goede banen gehad. Als de leerlingen hun diploma’s hebben dan laat ik ze los, dan kunnen ze werk gaan zoeken en zelfstandig verder. Dat is natuurlijk ook de bedoeling van het project. De jongste was eerder gestopt, die had geen zin om te studeren. Dat kan ook voorkomen.

En daar stond ze voor me, een mooie jonge vrouw van inmiddels 27 jaar. Heel trots vertelde ze mij dat ze zelf haar universiteit betaald had en daarvoor ook geslaagd was. Daarna had ze een baan aangeboden gekregen in een lux hotel in Antigua waar ze 6 mensen aan moest sturen die allemaal in en rond de receptie werkten en nu werkte sinds een maand als receptioniste in het duurste hotel rond Antigua. Ze was een van de vele sollicitanten geweest en zij was uitgekozen. Er komen zelfs gasten met de helikopter vertelde ze en er zijn kamers van meer dan $ 700 per nacht. Ze straalde helemaal en het mooie was dat ze ook nog vertelde dat dat zonder de hulp van har Padrinos nooit gelukt zou zijn. Haar ouders hadden de scholing van haar en haar zusjes nooit zelf kunnen betalen. Dan hadden ze na de middelbare school moeten stoppen en nooit een fatsoenlijk betaalde baan kunnen vinden. Ze verdient nu bijna € 500 per maand vertelde ze en dat is echt een enorm bedrag. Met tranen in haar ogen vertelde ze dat ze nu ook haar moeder kon helpen als dat nodig was. Dat ze allemaal een beter leven hadden.

Wat een mooie jonge vrouwen; wat een geluk om die allebei op een dag tegen te komen. Wat een enorme dankbaarheid en kracht, en wat motiveerden ze mij allebei om door te gaan en zeker te weten dat het zo de moeite waard is om kinderen te helpen met hun studie.

Lieve groet, Mieke