Nora Garcia

DSCN6189Ik ben een meisje van 21 jaar en ik kan het project en mijn Padrinos niet genoeg bedanken voor de hulp die ik gekregen heb met mijn studie. Ik ben heel gelukkig dat ik die kans gekregen heb. Ik spreek ook namens mijn moeder en mijn overleden vader, want voor hen was dit ook een zeer grote hulp.Ik weet dat mijn vader nog steeds meekijkt en dat hij kan zien hoe het met ons gaat en dat wij hard moeten werken om alles te kunnen bereiken.Ik heb alle klassen kunnen volgen en ik wil stap voor stap vertellen hoe het gegaan is met me sinds ik in het project ben.

2006 was een geweldig jaar omdat ik naar de 3e klas van de basisschool ging, toen ik Padrinos kreeg.

Ik was geweldig blij want voor het eerst in mijn leven kreeg ik een nieuw uniform, een nieuwe rugzak, nieuwe schoenen en alle andere spullen die ik nodig had voor school. Ik was heel erg trots en blij want die spullen kon ik zonder probleem vragen.

In het jaar 2007 mocht ik weer doorgaan met mijn studie en met klasgenootjes naar dezelfde school, en ik wilde ook een voorbeeld zijn voor mijn zusjes.

2008. Dit jaar was voor mij ook wel emotioneel omdat ik wist dat alle ouders altijd met hun kinderen meegaan naar de eerste schooldag en voor mij was dat de eerste keer dat ik dat niet wilde. Ik wilde alleen met mijn vriendinnen. Alle ouders willen dat alles goed gaat maar ik vond dat ik oud genoeg was om alleen te gaan en dat was ook heel anders maar ook heel gezellig en in dat jaar ging ik elke dag dus zonder ouders naar school en er is gelukkig nooit iets gebeurd.

2009. Dit was het laatste schooljaar van de basisschool en het fijnste jaar van mijn leven, want na dit schooljaar kreeg ik mijn eerste diploma. Jammer genoeg konden mijn ouders hier niet bijzijn en daar moest ik begrip voor hebben. Ik moest op dat moment alleen naar voren komen en sterk zijn.

En daarna hadden we vakantie en die is om te spelen en te genieten en om even nergens aan te hoeven denken; maar ik had dankzij de hulp van mijn Padrinos ook het geluk dat ik door kon gaan met mijn studie na de basisschool.

2010. Dit was voor mij het verdrietigste jaar van allemaal. Het goede was dat ik naar het voorgezet onderwijs ging; ook al moest ik elke dag een heel end lopen. Alles was leuk en aardig; iedereen was vriendelijk en het ging allemaal goed en op het end van het jaar kregen we vakantie.

03-11-2010 was en blijft voor mij een belangrijke en onvergetelijk dag in mijn leven. Deze dag heeft een grote leegte in mij achtergelaten en mijn glimlach was helemaal verdwenen. Daardoor is het woord Liefde een heel moeilijk woord geworden in mijn leven. Maar iedereen zegt dat dat een wet van het leven is. Op 03-11-2010  is de man die mij het leven heeft gegeven overleden en ik begrijp nu dat alles wat hij zei waar was.

Vanaf 2011 was niks meer hetzelfde voor mij. Mijn vader had geen geld maar hij was alles voor mij en tot de dag van vandaag zou ik willen dat God hem mij even zou kunnen lenen, maar ik weet dat ik moet wachten om hem weer te zien. Iedereen weet dat het leven niet meer hetzelfde is als we een van onze ouders verliezen. Het enige wat ik aan God kan vragen of Hij hem in zijn Gloria wil opnemen en dat ik soms hard moet werken om door te gaan.

2012 Het leven moest doorgaan ondanks dat het voor mij onvergetelijk was. Ik moest heel hard werken om mijn studie af te ronden, maar ik wilde dat hij, vanaf waar hij ook was, trots op mij zou zijn.

De dingen in het leven gebeuren zonder dat je je er soms iets van voor kunt stellen. Dit is mij  gebeurd, maar is voor iedereen zwaar om mee te maken. Het is altijd pijnlijk en moeilijk als je er weer naar kijkt en erover wil praten; voor mij is er niets belangrijker dan mijn familie. Het was ook verdrietig tijdens de diploma uitreiking; mijn moeder stond naast me maar mijn vader was er niet. Maar ik weet zeker dat hij trots op me zou zijn.

2013 Was een zwaar jaar voor mij; ik wist niet welke opleiding ik wilde volgen. Ik wilde eerst lerares worden, maar dat ging niet omdat dat te moeilijk was. Maar dankzij de sponsoring kon ik doorgaan naar de 4e klas van de opleiding secretaresse en administratief medewerkster en dat vond ik heel leuk. Het was heel leuk om met alleen meisjes te studeren; niemand voelde zich de meerdere, we waren allemaal gelijk en je leert elkaar heel goed kennen. Maar ondanks dat ik heel goed mijn best deed moest ik enkele her examens doen waar ik in eerste instantie heel bang voor was maar daarna heb ik mijn vader bedankt voor de nieuwe kans die ik kreeg. En hij gaf me weer de moed om door te gaan. En ik heb het gehaald.

2014 Na onze stage moesten we allemaal weer bij elkaar komen op school. We waren allemaal heel blij omdat we allemaal het jaar gehaald hadden en we begonnen aan ons laatste schooljaar. Dat laatste jaar was het moeilijkst maar gelukkig konden we heel veel samen doen en we konden en mochten elkaar ook helpen. Het was echt heel leuk om alles met elkaar te doen.

We moesten ook een project over ons leven maken en dat was voor mij het moeilijkst want we moesten het helemaal typen of uitwerken op de computer en de apparatuur werkte niet. Toen hebben we geld bij elkaar gelegd om het netjes uit te kunnen werken. Het was wel heel leuk en ik wilde mijn droom om af te studeren ook waarmaken, ook al was dat zonder mijn vader.

Alles ging goed en in november 2014 ben ik afgestudeerd en heb mijn diploma gekregen.

Nu kan ik op zoek naar werk.

Ik wil iedereen uit de grond van mijn hart bedanken voor alles en ik zal mijn Padrinos nooit vergeten. Ik hoop dat God u mag vervullen met al zijn zegen.

 

Hoogachtend Nora Garcia