Lieve Mensen,

Mijn tijd hier in Guatemala zit er bijna op.

Vorig jaar heb ik afgesloten met de verbouwing van het huisje van het echtpaar Velasquez in Sumpango. Enkele weken geleden heb ik dit echtpaar weer bezocht. Ze waren enorm blij dat ik tijd voor hun vrijgemaakt had en ze bleven maar weer bedanken voor alles wat ze vorig jaar gekregen hadden. En dat ze het zo fijn vinden dat ze niet vergeten worden. Ze hebben geen idee waar Nederland ligt op de landkaart, kunnen de naam ook niet uitspreken, maar het feit dat er ergens op de wereld mensen zijn die hun geholpen hebben, blijft hen ontroeren. De foto die ik vorig jaar had laten uitvergroten stond nog steeds op dezelfde plaats. Natuurlijk zijn ze op een leeftijd dat de gezondheid achteruit gaat, maar ze zijn gelukkig nog steeds samen en ze vertelden allebei dat ze geen van beiden zouden weten wat de een zonder de ander zou moeten doen.Maar ze zijn nog steeds in voor grapjes en ze kunnen alle twee hartelijk lachen.Fijn dat ze in ieder geval al een jaar hebben mogen genieten van hun nieuwe huisje met alles erop en eraan. Dat was zo een mooi nieuw begin voor hun.

Van alle kinderen die wilden zijn inmiddels ook alweer de haren geknipt. De kinderen vonden het geweldig; de jongens wilden -bijna-  allemaal een ander, en moderner model; opzij geschoren en bovenop wat langer. De meisjes vertrokken met mooie speldjes en ook met leuke strikjes in hun staart. Niemand was bang om een stuk van hun haren te laten knippen; ze weten inmiddels dat het wel weer gaat groeien. En alle ouders blij dat hier geen kosten aan verbonden zijn.

Het is echt zo niet voor te stellen als je nooit in een derde wereld land bent geweest, wat voor een effect de hulp kan hebben die je kunt geven. Zeker als het zo direct is door sponsoring van kinderen of welk ander project dan ook. Of het de bejaarde mensen in Sumpango zijn; medicijnen voor iemand, een doktersbezoek of alle kinderen in het school sponsor project.

Iedereen leeft zijn of haar leven en gaat door met de alledaagse dingen die op dat moment belangrijk zijn. Waar ook ter wereld. Zelfs ik heb het soms amper in de gaten; wat voor effect de dingen kunnen hebben tot ik er door de mensen hier op gewezen wordt. Het is dan ook of ik even in een andere wereld stap en er na enkele weken weer uitkom. Alsof ik meegespeeld heb in een film waarvan ik soms niet eens in gaten heb dat het realiteit is. Het is goed dat er zoveel tijd tussen deze twee werelden is; dat er uren voor gereisd moet worden, dat alleen al heb je nodig om ervan los te komen en weer terug te gaan naar je eigen wereld. Van arm naar rijk en van rijk naar arm; van binnen naar buiten en van buiten naar binnen; van koud naar warm en van warm naar koud.

De ene wereld is rijk van binnen en de andere van buiten; en ik denk dat beide werelden iets meer van elkaar zouden willen hebben, zouden kunnen gebruiken en kunnen leren.

Zoals u hebt kunnen lezen zijn Yosselin en Nora geslaagd en gaan op zoek naar werk. Ik kwam Rudy tegen; hij is enkele jaren geleden geslaagd en dankzij de sponsoring heeft hij werk. De enige van het hele gezin. En natuurlijk zijn er altijd enkele die niet door willen gaan omdat ze of het niet kunnen of niet genoeg gestimuleerd worden, of omdat ze het gewoon niet willen. Zoals ik altijd zeg tegen de gezinnen hier; wij kunnen alleen de kans en de mogelijkheid aanbieden en het is aan jullie of je er iets mee doet. Iedereen krijgt een kans en die kunnen ze met een of met beide handen aannemen.

Ik ken al verschillende kinderen/gezinnen die om welke reden dan ook de kans niet gegrepen hebben, en er daarna spijt van kregen. Ze hebben er genoeg van geleerd om hun andere kinderen of hun broertjes en zusjes wel te stimuleren. Maar het merendeel grijpt de kans met twee handen aan en werken heel hard; doen super goed hun best. Yosselin en Nora staan hopelijk aan het begin van een mooie loopbaan; een andere en nieuwe toekomst.

De voorbereidingen voor Pasen zijn in volle gang. De straten worden gerenoveerd; bomen worden gesnoeid; huizen worden opnieuw geverfd en waar de opslag is voor alle draagbaren die in de processies mee moeten, wordt hevig gepoetst om alles er netjes uit te laten zien. Het is weer een enorme drukte in Antigua en het wordt elke week drukker en drukker, totdat er met de Paasdagen duizenden en duizenden mensen hier logeren om die indrukwekkende processies mee te kunnen maken. Ook het vertrek bij een kerk is heel indrukwekkend. Afgelopen zondag ben ik naar Santa Ines gelopen; het tweede dorp in de rij waar een processie vertrekt. Hoe dichter bij Pasen, hoe grootser alles is en hoe meer mensen op de been. Er werd een mis opgedragen net voor de kerk, buiten dus. De grote weg er naar toe was afgesloten. Niemand kan er door, het hele verkeer ligt dan stil totdat de processie en de hele mensen massa gepasseerd is en als ie ’s avonds weer terugkomt wordt alles weer opnieuw afgesloten. Mensen zijn druk bezig met het maken van de mooiste alfombres; prachtige werkstukken op de straat, in allerlei kleuren. Gemaakt van bloemen, gekleurd zaagsel, groenten, fruit.

De processie loopt precies over die prachtige tapijten en degene die onder de draagbaar loopt (meestal kinderen want andere personen passen er niet onder) rapen de meest waardevolle dingen op en die worden dan meegenomen of uitgedeeld. Soms liggen er zelfs borden van keramiek onder. Het vertrek van de processies is bijna het enige hier in Guatemala wat precies op tijd is weet ik nog van enkele jaren geleden. De processie van Santa Ines zou om 13.00 uur vertrekken en dat was ook zo. Er bleven maar mensen komen en het vreemde is dat iedereen vooraan wil staan en dat je bij voorbaat al weet dat dat hele geval nooit de kerk uit kan komen met die meute ervoor. Het is nog eens levensgevaarlijk ook, want de mensen die die baar dragen die moeten echt door, die kunnen niet stoppen. Ik weet dat omdat ik zelf een keer op Goede Vrijdag de hele dag mee gedragen heb. Het is echt heel zwaar.

Toen de viering afgelopen was ging de priester naar binnen; het altaar en alle andere attributen werden weer naar binnen gesjouwd en van alle kanten kwamen de muzikanten aangelopen die later de processie zouden vergezellen. Iedereen praatte met elkaar; honderden mensen stonden te wachten. En dan opeens hoor je een (en ook echt maar één) slag op een trom binnen in de kerk en iedereen, zelfs de kinderen, zijn van de een op de andere minuut muisstil. Dat is bijzonder indrukwekkend. Dan gaat het beginnen. Het duurt even voordat het hele geval uit de kerk is en voordat iedereen echt achter de touwen wil gaan staan, want er is zo weinig plaats om die grote draai te maken voor deze kleine kerk. Maar een kwartier later was het hele spul buiten en kon de processie beginnen met de muzikanten er achter aan. Er lopen mensen mee die met hele lange stokken de draden van de elektriciteit omhoog houden want anders kan de baar er niet onderdoor. Weer ruim een kwartier later, als je de eerste processie bijna uit het oog verloren bent en de muziek nauwelijks nog hoort, hoor je binnen in de kerk een andere zware trom slag en komt er een andere baar naar buiten die gedragen wordt door vrouwen, in zwart/witte kleding. Toen ik meedroeg op Goede Vrijdag waren we helemaal in het zwart gekleed.

Dat duurde wel iets langer want het leek alsof die 3 stappen vooruit en 2 achteruit deden en dan schiet het natuurlijk niet erg op. Maar het was evengoed indrukwekkend. Zeker de stilte eromheen.

En ook de samenkomst van alle mensen. Het lastige in deze tijd is dat er elke week meer toeristen komen om het mooie er van te zien maar die ook op de eerste plaats willen staan om foto’s te maken. Die mensen staan soms echt in weg en doen net of hun neus bloedt; blijven staan, gaan niet opzij. Als je een beetje op tijd komt en goed rondkijkt dan is er altijd wel een plaatsje te vinden waar je alles goed kunt zien. Ik had geluk; ik stond op een verhoging aan de zijkant van de kerk tussen de verslaggevers van de radio en tv. Ik kon alles goed overzien; van begin tot einde.

Afgelopen week ben ik nog even terug geweest naar Brillo de Sol; waar ook 5 meisjes van mijn project op school zitten. De school waar ik voor het eerst kennis maakte met Evelyn, haar 2 broertjes en haar kleine zusje. De kinderen (en ook voor Wilmer) waarvoor ik een extra oproep plaatste. Evelyn kwam naar me toe en vertelde dat ze iets voor me gemaakt had. Een hele grote tekening met daartussen heel veel tekst geschreven. Om te bedanken voor wat ze gekregen hadden. En ze gaf ook een ander klein briefje. Van iemand waarvan ik het helemaal niet verwacht had. Geschreven door haar broertje Gustavo. De tekst was van hun moeder, die zelf niet kan lezen of schrijven. Evelyn vertelde dat ze thuisgekomen waren in hun nieuwe uniformen en met al hun nieuwe spullen en dat hun moeder sprakeloos was; dat ze vond dat haar kinderen er mooi uitzagen. Ze had aan Gustavo gevraagd of hij een briefje wilde schrijven voor mij.

Maar de tekst was van haar. Ik las het briefje en was erg ontroerd. Het waren zulke lieve woorden van dank. Dat had ik echt nooit verwacht. Ze vertelde dat ze verrast was dat er zomaar iemand vreemds, die zij niet nooit gezien had en dus niet kende, iets voor haar kinderen gedaan had. En dat ze hoopte dat ze diegene ooit zou kunnen ontmoeten om in woorden te vertellen wat het voor haar betekend had. Ik hoop dat ook; ik hoop echt dat ik volgend jaar kennis met haar mag maken en dat haar kinderen nog thuis wonen.

Als die extra oproep opgeleverd heeft dat haar kinderen niet uit huis geplaatst worden, dan is mijn missie voor 2015 meer dan geslaagd. Dat zou een prachtig nieuw begin aan het einde zijn.

Lieve groet,

Mieke

Alle mensen die dit jaar op welke manier dan ook meegewerkt hebben aan het project Mimariposa wil ik via deze brief enorm bedanken voor hun warme betrokkenheid.

Lieve Mensen,

Een update wat betreft de schoolsponsoring van de Padrinos.

Dit jaar heb ik 16 nieuwe kinderen mogen verwelkomen in het project.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In totaal worden dit jaar 92 kinderen in 34 gezinnen in 6 verschillende dorpen in Guatemala (Jocotenango, San Felipe, San Pedro las Huertas, Ciudad Vieja, Ciudad Dueñas, San Cristobal el Bajo, San Lorenzo, San Isidro) gesponsord door 71 Padrinos in 8 verschillende landen (Nederland, België, Duitsland, Spanje, Denemarken, Canada, USA, Engeland)

Drie kinderen moeten het schooljaar overdoen; duidelijk minder dan andere jaren. Een kind gaat naar het speciaal onderwijs en was na twee weken al zo veranderd dat ze elke dag met veel plezier naar school gaat en blij vertelde dat ze nu vriendinnetjes heeft. Een meisje heeft een andere opleiding gekozen en een derde kon het gewoon niet halen. Een jongen is gestopt omdat hij liever gaat werken; met een jongen ben ik gestopt omdat hij voor de tweede keer het schooljaar over moest doen (en dat is voor mij een reden om met de sponsoring te stoppen wanneer er geen speciale dingen gebeurd zijn, bijv. door ziekte).

Vorige week hebben we een reünie gehad met alle ouders die konden komen.Het mooie van deze reünie was dat op een moeder na iedereen op tijd was; de reünie mocht gehouden worden in het huis van een mijn gezinnen. Sommige moeders brengen hun jongste kinderen mee en dat maakt het wel gezellig. Nadat ik iedereen verwelkomd had nam Ismenia (die sinds vorig jaar de contactpersoon is) het woord en ze vroeg aan alle mensen die op dat moment aanwezig waren of ze mee wilden bidden voor mij, voor alle Padrinos en al onze families waar ook ter wereld. Dat we allemaal gezond mogen blijven en uit dankbaarheid dat van zoveel kinderen en families in Guatemala het leven veranderd door de ondersteuning van scholing.

Dat was wel indrukwekkend want Ismenia bad hardop en heel veel andere moeders ook omdat ze een ander geloof hebben en dus andere woorden gebruiken. Maar allemaal met dezelfde intentie. Al die stemmen door elkaar. Voor mij, voor jullie, Padrinos en alle mensen die dit project ondersteunen. En in koor eindigde iedereen met “amen”. Dat raakte me wel.

Ik had twee gasten uitgenodigd; een van een mini-project in San Pedro, omdat daar de meeste families wonen, en nog een keer iemand van de fabriek van de waterfilters omdat er weer een aantal nieuwe gezinnen zijn en die weten nog niet hoe ze de filter moeten gebruiken en onderhouden. Het kleine project in San Pedro heet Mi Escuelita (mijn schooltje) en geeft extra bijlessen aan alle leerlingen van het basis- en voortgezet onderwijs die dat willen/nodig hebben.

De meeste mensen weten niet van het bestaan van deze mogelijkheid, en veel kinderen hebben dat wel nodig omdat de klassen op de basisschool vaak erg groot zijn en de leerkrachten geen tijd hebben om extra aandacht te geven aan de kinderen die dat nodig hebben.

De kinderen die ’s middags naar school gaan kunnen ’s morgens komen en andersom. Ze kunnen hun huiswerk meebrengen en daar maken en dus die extra begeleiding en uitleg krijgen. De kosten daarvoor zijn € 1 per jaar, dus geen reden om het niet te doen. Er zijn veel kinderen die zonder ontbijt van huis gaan en aan alle kinderen wordt een beker warme rijstmelk en een tortilla gegeven, zodat ze toch iets in hun maag hebben. Ze moeten het wel serieus nemen en het hele jaar komen, net als op een gewone school. Ik denk en hoop dat er nu meerdere gezinnen gebruik van gaan maken.

Wat de filters betreft: dat was ook goed dat ik iemand uitgenodigd had. De moeders die al jaren hun filter gebruiken hoorden toch weer nieuwe dingen en de moeders van de nieuwe gezinnen kregen uitleg hoe de filter te gebruiken en te onderhouden. Dat zijn altijd heel interessante dingen.

Omdat voor de mensen die al een filter hadden alleen de binnenpot vervangen hoefde te worden, en de nieuwe families een complete filter nodig hebben, kon iedereen na afloop langs komen om hun bestelling op te geven. Bedankt iedereen die hieraan bijgedragen heeft. Bedankt Maya dat je voor jullie verjaardag vorig jaar een bijdrage aan je gasten had gevraagd voor Mimariposa.

Zoals je weet is die extra donatie gebruikt voor extra filters.

Ze zijn inmiddels besteld, worden in het gezin waar de reünie was afgegeven en alle moeders kunnen de filter daar ophalen.

Zoals altijd na afloop hebben (bijna) alle moeders nog wel een rekening die ingeleverd moet worden, moet er nog geld gegeven worden voor boeken die eerder niet op de lijst stonden, en worden de laatste briefjes en tekeningen ingeleverd voor de Padrinos.

Sommige komen met de boodschap dat de kinderen geen tijd hebben om iets te maken of dat ze zelf geen tijd gehad hebben om een kopie te laten maken. Het klinkt misschien een beetje streng maar ik heb die moeders wel duidelijk gemaakt dat ik alles binnen 3 dagen moest hebben omdat ik anders niet doorga met de sponsoring volgend jaar.

Als we een afspraak hebben op de markt om alle inkopen te doen staan ze er ook en de dingen die ik vraag kosten helemaal geen geld. Dat is wel het minste wat ze kunnen doen. Ik kreeg duidelijk ondersteuning van enkele moeders. De mensen in Guatemala hebben soms duidelijk wat druk nodig; ik ben er tenslotte maar een beperkte tijd en je kunt niet blijven zeggen dat je het mañana wel zult doen. Ik sprak af dat ik op een dag en een bepaalde tijd in het centrum van San Pedro zou zijn en dat iedereen dan de kans zou hebben om de dingen af te geven die ik nog niet had.  En dat was gelukt.

Sommige moeders (want daar heb ik toch het meest mee te maken) hielden nog een hele speech voor me. Om te zeggen dat ze echt zo dankbaar zijn voor de hulp bij de scholing van hun kinderen. Ze willen dan ook dat hun kinderen deze hulp met beide handen aanpakken, want anders zouden ze nooit verder kunnen komen dan de basisschool, als ze dat al halen.

Op zo’n moment realiseer ik me ook pas weer wat het teweeg kan brengen in een gezin. Veel meer dan ik of wie dan ook zich kan bedenken. Er zijn mensen hier in Guatemala die elke dag samen met hun kinderen bidden voor mij, hun Padrinos en alle mensen eromheen. Uit dankbaarheid en met de hoop dat we in goede gezondheid mogen blijven.” Wij kunnen jullie nooit terugbetalen; bidden is het enige wat we kunnen doen, en dat doen we met heel ons hart,” zei een van de moeders tegen mij.

Lieve groet Mieke.

Ik ben een meisje van 21 jaar en ik kan het project en mijn Padrinos niet genoeg bedanken voor de hulp die ik gekregen heb met mijn studie. Ik ben heel gelukkig dat ik die kans gekregen heb. Ik spreek ook namens mijn moeder en mijn overleden vader, want voor hen was dit ook een zeer grote hulp.Ik weet dat mijn vader nog steeds meekijkt en dat hij kan zien hoe het met ons gaat en dat wij hard moeten werken om alles te kunnen bereiken.Ik heb alle klassen kunnen volgen en ik wil stap voor stap vertellen hoe het gegaan is met me sinds ik in het project ben.

2006 was een geweldig jaar omdat ik naar de 3^e klas van de basisschool ging, toen ik Padrinos kreeg.

Ik was geweldig blij want voor het eerst in mijn leven kreeg ik een nieuw uniform, een nieuwe rugzak, nieuwe schoenen en alle andere spullen die ik nodig had voor school. Ik was heel erg trots en blij want die spullen kon ik zonder probleem vragen.

In het jaar 2007 mocht ik weer doorgaan met mijn studie en met klasgenootjes naar dezelfde school, en ik wilde ook een voorbeeld zijn voor mijn zusjes.

2008. Dit jaar was voor mij ook wel emotioneel omdat ik wist dat alle ouders altijd met hun kinderen meegaan naar de eerste schooldag en voor mij was dat de eerste keer dat ik dat niet wilde. Ik wilde alleen met mijn vriendinnen. Alle ouders willen dat alles goed gaat maar ik vond dat ik oud genoeg was om alleen te gaan en dat was ook heel anders maar ook heel gezellig en in dat jaar ging ik elke dag dus zonder ouders naar school en er is gelukkig nooit iets gebeurd.

2009. Dit was het laatste schooljaar van de basisschool en het fijnste jaar van mijn leven, want na dit schooljaar kreeg ik mijn eerste diploma. Jammer genoeg konden mijn ouders hier niet bijzijn en daar moest ik begrip voor hebben. Ik moest op dat moment alleen naar voren komen en sterk zijn.

En daarna hadden we vakantie en die is om te spelen en te genieten en om even nergens aan te hoeven denken; maar ik had dankzij de hulp van mijn Padrinos ook het geluk dat ik door kon gaan met mijn studie na de basisschool.

2010. Dit was voor mij het verdrietigste jaar van allemaal. Het goede was dat ik naar het voorgezet onderwijs ging; ook al moest ik elke dag een heel end lopen. Alles was leuk en aardig; iedereen was vriendelijk en het ging allemaal goed en op het end van het jaar kregen we vakantie.

03-11-2010 was en blijft voor mij een belangrijke en onvergetelijk dag in mijn leven. Deze dag heeft een grote leegte in mij achtergelaten en mijn glimlach was helemaal verdwenen. Daardoor is het woord Liefde een heel moeilijk woord geworden in mijn leven. Maar iedereen zegt dat dat een wet van het leven is. Op 03-11-2010  is de man die mij het leven heeft gegeven overleden en ik begrijp nu dat alles wat hij zei waar was.

Vanaf 2011 was niks meer hetzelfde voor mij. Mijn vader had geen geld maar hij was alles voor mij en tot de dag van vandaag zou ik willen dat God hem mij even zou kunnen lenen, maar ik weet dat ik moet wachten om hem weer te zien. Iedereen weet dat het leven niet meer hetzelfde is als we een van onze ouders verliezen. Het enige wat ik aan God kan vragen of Hij hem in zijn Gloria wil opnemen en dat ik soms hard moet werken om door te gaan.

2012 Het leven moest doorgaan ondanks dat het voor mij onvergetelijk was. Ik moest heel hard werken om mijn studie af te ronden, maar ik wilde dat hij, vanaf waar hij ook was, trots op mij zou zijn.

De dingen in het leven gebeuren zonder dat je je er soms iets van voor kunt stellen. Dit is mij  gebeurd, maar is voor iedereen zwaar om mee te maken. Het is altijd pijnlijk en moeilijk als je er weer naar kijkt en erover wil praten; voor mij is er niets belangrijker dan mijn familie. Het was ook verdrietig tijdens de diploma uitreiking; mijn moeder stond naast me maar mijn vader was er niet. Maar ik weet zeker dat hij trots op me zou zijn.

2013 Was een zwaar jaar voor mij; ik wist niet welke opleiding ik wilde volgen. Ik wilde eerst lerares worden, maar dat ging niet omdat dat te moeilijk was. Maar dankzij de sponsoring kon ik doorgaan naar de 4^e klas van de opleiding secretaresse en administratief medewerkster en dat vond ik heel leuk. Het was heel leuk om met alleen meisjes te studeren; niemand voelde zich de meerdere, we waren allemaal gelijk en je leert elkaar heel goed kennen. Maar ondanks dat ik heel goed mijn best deed moest ik enkele her examens doen waar ik in eerste instantie heel bang voor was maar daarna heb ik mijn vader bedankt voor de nieuwe kans die ik kreeg. En hij gaf me weer de moed om door te gaan. En ik heb het gehaald.

2014 Na onze stage moesten we allemaal weer bij elkaar komen op school. We waren allemaal heel blij omdat we allemaal het jaar gehaald hadden en we begonnen aan ons laatste schooljaar. Dat laatste jaar was het moeilijkst maar gelukkig konden we heel veel samen doen en we konden en mochten elkaar ook helpen. Het was echt heel leuk om alles met elkaar te doen.

We moesten ook een project over ons leven maken en dat was voor mij het moeilijkst want we moesten het helemaal typen of uitwerken op de computer en de apparatuur werkte niet. Toen hebben we geld bij elkaar gelegd om het netjes uit te kunnen werken. Het was wel heel leuk en ik wilde mijn droom om af te studeren ook waarmaken, ook al was dat zonder mijn vader.

Alles ging goed en in november 2014 ben ik afgestudeerd en heb mijn diploma gekregen.

Nu kan ik op zoek naar werk.

Ik wil iedereen uit de grond van mijn hart bedanken voor alles en ik zal mijn Padrinos nooit vergeten. Ik hoop dat God u mag vervullen met al zijn zegen.

 

Hoogachtend Nora Garcia

 

Lieve Mensen,

Voor iedereen die op welke manier dan ook gereageerd heeft op mijn mail/het verslag met de titel “oproep” wil ik bij deze heel erg bedanken.Het geld was snel binnen en voor Wilmer en voor Evelyn hebben zich mensen aangemeld die als Padrinos verder willen gaan met de ondersteuning van hun studies in de toekomst.

De “pleegmoeder” van Wilmer was zeer verrast en ontroerd toen ik haar belde om het goede nieuws te vertellen. Dat was ik ook trouwens. 2 dagen later zijn we samen met Wilmer alles gaan kopen wat hij nodig had voor dit schooljaar. In de kraam van de rugzakken kon hij moeilijk kiezen en bij de schoenen had hij helemaal veel tijd nodig; soms ben ik met een heel gezin eerder klaar….

De reden zou kunnen zijn dat hij nooit de kans heeft gekregen om iets te kiezen, het werd hem gegeven en dat was het dan. En nu te mogen kiezen uit nieuwe dingen was helemaal nieuw voor hem; voor het eerst in zijn leven mocht hij kiezen en kreeg hij zelfs 1 paar schoolschoenen en 1 paar gymschoenen. Hij was duidelijk onder de indruk en blij, ook al kon hij dat moeilijk verwoorden. Het zal je ook maar overkomen dat je van de ene op de andere dag zomaar uitgenodigd wordt om alles te gaan kopen wat je nodig hebt om naar school te gaan. Zeker als je van thuis helemaal geen medewerking hebt en krijgt. Als er gezegd wordt dat je maar beter kunt gaan werken terwijl je zelf liever je scholing afmaakt.Dan moet je ergens diep binnen in je wel een droom hebben die je waar wil maken.

Een dag nadat ik Letty (de moeder van het gezin waar Wilmer vaak is) gebeld had, ben ik naar Brillo de Sol gegaan; de school waar Evelyn, Gustavo, Josue en Estefani les krijgen. Ik vertelde de leerkracht dat er ook voor Evelyn Padrinos waren en behalve dat, dat er ook genoeg geld was om voor haar broertjes en zusje alles te kopen wat ze nodig hadden dit schooljaar. De leerkracht en de directrice waren ook duidelijk ontroerd. We maakten een afspraak en een van de leerkrachten zou met mij meegaan. Op zich heel goed, want om met 4 vreemde kinderen een halve dag op pad te gaan is niet zo moeilijk, maar is wel een hele verantwoordelijkheid. Op de ochtend dat ik terug op school kwam bleek dat de juf niet mee kon omdat er verder niemand op kantoor was. Ik vroeg of de moeder wel toestemming zou geven dat ik (als vreemde, we kennen elkaar niet) haar kinderen mee zou nemen naar Antigua. De juf had het een dag tevoren gevraagd en het bleek helemaal geen probleem te zijn; het interesseerde haar helemaal niet. Dus ik met de kids op pad. Met de bus naar Antigua. Ze waren echt allemaal even vies en er hing een stevig luchtje om elk kind. Van de school naar de markt in Antigua is 20 minuten met de bus; ze keken hun ogen uit en Evelyn vertelde dat het voor haar en Gustavo de 2 keer in hun leven was dat ze in Antigua waren en de jongste 2 kinderen waren er nog nooit geweest. Het is echt een dorp verderop. Ik kon m’n oren niet geloven. Ze keken rond en namen alles op als Alice in Wonderland. Het was zo leuk om te doen. Ze hadden alle belangstelling voor elkaar bij elke aankoop die we deden. Ze wilden ook elkaars toestemming; bij de rugzakken, en ook de schoenen. Ik moest eerst sokken kopen omdat ze die niet droegen en ze hadden alle vier 2-3 maten groter nodig dan ze aanhadden op dat moment. En ik moest echt praten om ze te doen geloven dat het goed was en dat ze er het hele schooljaar mee moesten doen. Toen we bij de uniformen kwamen bleek dat een van de kinderen ook geen ondergoed aanhad en dat is vervelend passen natuurlijk. Gelukkig kon ik een kleine ruimte vinden waar hij zijn nieuwe kleren aan kon doen en ondertussen ging ik in de kraam ernaast op zoek naar ondergoed. Toen bleek dat Estefani haar uniform aan wilde houden; ze deed haar oude kleren in haar rugzak en deed ook haar nieuw ondergoed, kousen en schoenen aan.

Wat was ze mooi, wat zag ze er anders uit. De anderen wilden dat natuurlijk ook, dus het werd een hele verkleedpartij. Ze waren vies, maar zagen er prachtig uit en ze voelden zich de koning te rijk volgens mij, want toen we weggingen liepen ze heel anders, dat was ontroerend om te zien. Ondertussen moesten ze natuurlijk ook om de beurt naar de w.c, want zo gaat dat met kinderen, die gaan nooit tegelijk, die gaan om de beurt. Als je terug bent met de een, dan moet de ander, en omdat ze nog nooit op de markt geweest waren wisten ze ook niet waar de toiletten waren.

Toen al die inkopen gedaan waren moesten de schoolspullen nog opgehaald worden. De lijsten had ik een dag tevoren afgegeven zodat we zeker niet te lang zouden hoeven wachten.

En dat was ook zo. Ik had 3 grote boodschappentassen gekocht, maar dat bleek niet genoeg om alles in te doen. Dus zei ik dat ze heel even op mij moesten wachten omdat ik iets belangrijks moest doen en dat ik zo snel mogelijk terug zou komen. De reden daarvan was dat ik een taxi wilde bestellen, want ik zag me echt niet met 4 kinderen en al die spullen met de bus terug gaan. De taxi chauffeur zou wachten tot ik er was met alles en iedereen en ik rende terug om de kinderen te halen. Een jongen van de winkel liep mee om wat tassen te dragen want ik wilde dat de jongste kinderen mij een hand zouden geven van de binnenmarkt tot de taxi; dat vond ik belangrijker dan de tassen op dat moment. De hele kofferbak van de auto lag vol met gevulde tassen en rugzakken. Dat was me nooit gelukt met de bus. Ik vroeg of de taxi chauffeur nog 5 minuten had want ik zag een kraam waar ze hamburgers aan het maken waren en bestelde er vier en liet ze inpakken om mee te nemen. Deze kinderen waren zonder eten naar school gegaan, dat wist ik zeker.

Toen konden we terug naar school. Het was een prachtig  gezicht. Vier van die mooie kinderen op de achterbank, helemaal in het nieuw, van top tot teen. Onderweg vroeg ik wat hun droom was voor de toekomst, wat ze wilden worden. De oudste 3 wilden allemaal chef-kok worden en de jongste wist het nog niet.

Chef-kok is misschien ook logisch als je vaak honger hebt, ik kon die gedachte wel volgen.

Bij de school aangekomen spraken we af dat ik eerst naar binnen zou gaan en tegen de leerkrachten zou zeggen dat ze hun ogen dicht moesten doen tot de kids binnen waren. Ze zaten te stralen in de auto. De leerkrachten speelden mee, wisten niet wat ze konden verwachten.

Toen de kinderen alle 4 binnen waren zei ik dat ze hun ogen open mochten doen en ze waren duidelijk ontroerd. Ik ook weer. Alles werd naar binnen gesleept en de schoolspullen kregen een speciaal plaatsje zodat ze die niet mee naar huis hoefden te nemen. Alleen elke dag hun huiswerk, om te voorkomen dat de rest van de spullen zouden verdwijnen.

Er moest geposeerd worden en toen was het tijd om de hamburgers voor de dag te halen. Ooooh wat hebben die kinderen gesmuld! Ze knapten er helemaal van op.

Het was een onvergetelijke ochtend. Niet alleen voor hun.

Lieve groet, Mieke

 

 

 

 

Ik wil het project Mimariposa bedanken voor de kans die mijn familie en ik hebben gekregen om te studeren.

Het begon in 2005 en ik kreeg de kans om de basisschool af te maken en naar het vervolgonderwijs te gaan. Maar in 2007 zat ik in de eerste klas en werd ik van school gestuurd omdat ik zwanger was.

Ik dacht toen dat ook dat het project Mimariposa mij niet langer zou ondersteunen. Maar god zij dank bleef het project mij steunen en kon ik in 2008 terug naar school. Dat was een avondschool omdat ik overdag voor mijn dochtertje moest zorgen.

In 2010 was ik klaar en in 2011 ging ik naar de school voor de opleiding lichamelijke opvoeding. Dat was elke dag van 7.30 uur tot 17.30 uur. Ik moest ook iemand zoeken die voor mijn dochtertje kon zorgen en in 2012 kon ik maar twee maanden naar school omdat ik ziek werd (kanker –Mieke-) en weer dacht ik dat het project mij niet meer zou helpen met mijn studie. Maar ik kreeg de volledige steun en in 2013 was ik beter en kon weer naar school. Ik moest dat leerjaar natuurlijk wel overdoen.

Het was een zwaar jaar maar ik dank God dat ik de kans kreeg om het over te doen; ik haalde het 5^e leerjaar. Vorig jaar, 2014, was een beetje moeilijker want ik moest ook praktijklessen volgen.

Daarom moest ik een school zoeken waar mijn dochtertje naar toe kon, een soort van kleuterschool, en ik moest dubbele uren studeren. Ik moest eerst mijn dochtertje naar school brengen en dan weer 1 km lopen om naar de praktijkschool te kunnen gaan. En dat een heel jaar lang.

Maar het was zo de moeite waard, want uiteindelijk ben ik in oktober 2014 afgestudeerd als lerares lichamelijke opvoeding!

 

Josselin Valdez (30-11-1993)

Voor het project Mimariposa.

Voor mij is het geen hulp; voor ons is het een grote zegen dat dit project ons helpt.
Dankzij dit project kunnen onze kinderen studeren; en dankzij alle goede mensen die dit project ondersteunen. Dat God hen allemaal mag zegenen.
Als dit project niet bestond dan hadden veel kinderen niet de gelegenheid om te studeren en om hun dromen te realiseren.

Heel veel dank aan het project Mimariposa en ook aan Mieke

Mayra Noemi Pol

De moeder van dit gezin is suiker – en nierpatiënt. Ze moet erg veel medicijnen slikken en regelmatig op controle. Dat houdt in dat een groot gedeelte van het inkomen uitgegeven moet worden aan haar gezondheid. Toen ik enkele weken geleden weer op bezoek kwam in dit gezin vertelde de moeder huilend dat er geen geld was voor haar bloedonderzoek en dus kon de arts ook niet vaststellen of de medicijnen aangepast moesten worden. Ik heb haar vanuit het project geld gegeven zodat ze naar de dokter kon en op de dag dat ze mij deze brief gaf vertelde ze mij dat haar nieren goed zijn en haar suikerspiegel ook weer normaal is. –Mieke- 

Lieve Mensen,

Inmiddels ben ik alweer enkele weken in Guatemala en wil eerst even een terugblik doen op het afgelopen jaar. Op de eerste plaats wil ik enkele mensen bedanken die het mogelijk maakten dat alles weer door kan gaan. De sponsoren van de kinderen in Guatemala; alle mensen die een vrije gift gegeven hebben; Dirk voor het bijhouden van de site ondanks de drukte van de verhuizing; Franca voor het kopiëren van alle brieven; Hella voor de postzegels en dat waren er weer heel veel; Barend voor het mooie drukwerk;

Een jaar vliegt voorbij. Ik ben eerst weer enkele dagen naar het meer geweest en dat was heerlijk.

De bezoeken aan de gezinnen zijn alweer in volle gang en het is leuk om iedereen weer te zien; dat is wederzijds. De kinderen die vorig jaar het schooljaar over moesten doen, hebben het gelukkig nu wel gehaald. De sponsoring stopt als ze 2 keer blijven zitten, dan is er denk ik toch iets anders aan de hand. Of ze zijn niet gemotiveerd genoeg of worden niet gemotiveerd of het onderwijs past niet bij het kind. Dat is met een van de kinderen aan de hand. Het reguliere onderwijs is te hoog gegrepen dus gaan we op pand voor iets wat beter past; een school voor bijzonder onderwijs en dat wordt waarschijnlijk Brillo de Sol waar ook 4 andere kinderen uit mijn project onderwijs volgen.

De kinderen laten trots hun rapporten zien; ze hebben echt hard gewerkt. Er zijn er ook die willen/moeten stoppen. Zoals ik al zei omdat ze weer een schooljaar over moeten doen, maar er is ook een jongen die, net als zijn oudere broers, liever gaat werken. Dat is natuurlijk altijd een keus van de mensen hier, ik kan iets aanreiken en ze moeten zelf beslissen of ze er iets mee doen. Ze krijgen één kans en alle medewerking. Ik ben er inmiddels ook achter dat het niks te maken heeft met de welstand van het gezin. Van het meest arme gezin in mijn project zijn de kinderen heel erg gemotiveerd en hebben keurige puntenlijsten, zijn ook altijd op tijd op een afspraak. Als er geen geld is voor de bus, dan komen ze te voet en dat is 1.5 uur lopen en de jongste is 4 jaar…. maar ze zijn er, en ook altijd met goeie zin.

Behalve dat er kinderen afvallen kan het ook altijd dat een sponsor afvalt, om welke reden dan ook. Maar er komen er ook elk jaar weer bij; sponsors en kinderen. Vorig jaar had ik de eerste sponsor uit de USA en die was zo enthousiast dat er dit jaar weer 2 uit dat land bijkomen. Ik heb mensen ontmoet uit Canada en die wilden ook meteen een kind sponsoren; hebben ook al kennis gemaakt met hun sponsorkind. Dat maakt dat er inmiddels uit 8 verschillende landen kinderen gesponsord worden via mijn project hier in Guatemala en dat is heel bijzonder vind ik.

Aan de andere kant gebeurt het hier ook dat ik gebeld wordt met de vraag of er nog kinderen in het project ingeschreven kunnen worden. Dat is minstens een keer per week. Ik neem alle aanvragen serieus en maak ook met elk nieuw gezin een afspraak. Dan heb ik ook meteen een idee hoe de omstandigheden zijn en als er weer nieuwe sponsors aangemeld worden dan kan ik ook meteen inschatten wie bij wie past. Ik beloof nooit iets, want dat is niet om te doen; ik weet nooit wanneer het waar te maken is. Maar dat vinden de mensen hier niet erg; ze vinden het al heel fijn als ik kom en alle gegevens noteer zodat ze in het bestand zitten. Een moeder belde mijn de 2^e week van januari  en vertelde mij dat we dat afgesproken hadden omdat ze vorig jaar te laat was en ik dus geen sponsoren meer had voor haar kinderen. Ik kon me het nog heel goed herinneren. Gelukkig kon ik haar blij maken met Padrinos voor haar 2 kinderen.

Het kan ook zijn dat ik stop met een gezin; dat heb ik vorig jaar in een verhaal geschreven. Dat is moeilijk en heel vervelend maar als mensen niet eerlijk zijn dan kan ik helaas niet anders. De sponsoren van die kinderen wilden allemaal weer een ander kindje sponsoren dus dat maakt dan ook dat er weer nieuwe kinderen bijkomen.

De moeder van dat gezin heeft me inmiddels ook weer gebeld met de vraag of ze alsnog weer opnieuw een kans mag maken voor ondersteuning voor haar kinderen, maar dat is helaas een verkeken kans. Daar kan ik helaas niet meer aan beginnen.

Twee jongedames hebben hun diploma gehaald en zijn dus klaar; die kunnen op zoek naar werk.

Ik weet nog niet hoeveel kinderen er dit jaar in totaal zijn, noch hoeveel Padrinos en van hoeveel gezinnen hier in Guatemala.

Wat ik wel weet is dat de mensen opnieuw enorm dankbaar zijn voor de hulp die ze krijgen. Ze zitten niet met open handen te wachten, alhoewel ze er inmiddels wel een beetje op rekenen natuurlijk, dat is logisch na al die jaren. Maar als ik nog niet geweest ben dan gaan ze al wel aan de slag met inschrijven op de scholen en kopen van de meest noodzakelijke dingen zodat hun kinderen kunnen beginnen met de studie. Het systeem zit hier net iets anders in elkaar dan in Nederland; misschien wel de moeite waad om daar een extra verhaal van te maken.

 

Warme en lieve groet,

Mieke

Lieve Mensen,

Inmiddels ben ik alweer enkele weken in Guatemala en wil eerst even een terugblik doen op het afgelopen jaar. Op de eerste plaats wil ik enkele mensen bedanken die het mogelijk maakten dat alles weer door kan gaan. De sponsoren van de kinderen in Guatemala; alle mensen die een vrije gift gegeven hebben; Dirk voor het bijhouden van de site ondanks de drukte van de verhuizing; Franca voor het kopiëren van alle brieven; Hella voor de postzegels en dat waren er weer heel veel; Barend voor het mooie drukwerk;

Een jaar vliegt voorbij. Ik ben eerst weer enkele dagen naar het meer geweest en dat was heerlijk.

De bezoeken aan de gezinnen zijn alweer in volle gang en het is leuk om iedereen weer te zien; dat is wederzijds. De kinderen die vorig jaar het schooljaar over moesten doen, hebben het gelukkig nu wel gehaald. De sponsoring stopt als ze 2 keer blijven zitten, dan is er denk ik toch iets anders aan de hand. Of ze zijn niet gemotiveerd genoeg of worden niet gemotiveerd of het onderwijs past niet bij het kind. Dat is met een van de kinderen aan de hand. Het reguliere onderwijs is te hoog gegrepen dus gaan we op pand voor iets wat beter past; een school voor bijzonder onderwijs en dat wordt waarschijnlijk Brillo de Sol waar ook 4 andere kinderen uit mijn project onderwijs volgen.

De kinderen laten trots hun rapporten zien; ze hebben echt hard gewerkt. Er zijn er ook die willen/moeten stoppen. Zoals ik al zei omdat ze weer een schooljaar over moeten doen, maar er is ook een jongen die, net als zijn oudere broers, liever gaat werken. Dat is natuurlijk altijd een keus van de mensen hier, ik kan iets aanreiken en ze moeten zelf beslissen of ze er iets mee doen. Ze krijgen één kans en alle medewerking. Ik ben er inmiddels ook achter dat het niks te maken heeft met de welstand van het gezin. Van het meest arme gezin in mijn project zijn de kinderen heel erg gemotiveerd en hebben keurige puntenlijsten, zijn ook altijd op tijd op een afspraak. Als er geen geld is voor de bus, dan komen ze te voet en dat is 1.5 uur lopen en de jongste is 4 jaar…. maar ze zijn er, en ook altijd met goeie zin.

Behalve dat er kinderen afvallen kan het ook altijd dat een sponsor afvalt, om welke reden dan ook. Maar er komen er ook elk jaar weer bij; sponsors en kinderen. Vorig jaar had ik de eerste sponsor uit de USA en die was zo enthousiast dat er dit jaar weer 2 uit dat land bijkomen. Ik heb mensen ontmoet uit Canada en die wilden ook meteen een kind sponsoren; hebben ook al kennis gemaakt met hun sponsorkind. Dat maakt dat er inmiddels uit 8 verschillende landen kinderen gesponsord worden via mijn project hier in Guatemala en dat is heel bijzonder vind ik.

Aan de andere kant gebeurt het hier ook dat ik gebeld wordt met de vraag of er nog kinderen in het project ingeschreven kunnen worden. Dat is minstens een keer per week. Ik neem alle aanvragen serieus en maak ook met elk nieuw gezin een afspraak. Dan heb ik ook meteen een idee hoe de omstandigheden zijn en als er weer nieuwe sponsors aangemeld worden dan kan ik ook meteen inschatten wie bij wie past. Ik beloof nooit iets, want dat is niet om te doen; ik weet nooit wanneer het waar te maken is. Maar dat vinden de mensen hier niet erg; ze vinden het al heel fijn als ik kom en alle gegevens noteer zodat ze in het bestand zitten. Een moeder belde mijn de 2^e week van januari  en vertelde mij dat we dat afgesproken hadden omdat ze vorig jaar te laat was en ik dus geen sponsoren meer had voor haar kinderen. Ik kon me het nog heel goed herinneren. Gelukkig kon ik haar blij maken met Padrinos voor haar 2 kinderen.

Het kan ook zijn dat ik stop met een gezin; dat heb ik vorig jaar in een verhaal geschreven. Dat is moeilijk en heel vervelend maar als mensen niet eerlijk zijn dan kan ik helaas niet anders. De sponsoren van die kinderen wilden allemaal weer een ander kindje sponsoren dus dat maakt dan ook dat er weer nieuwe kinderen bijkomen.

De moeder van dat gezin heeft me inmiddels ook weer gebeld met de vraag of ze alsnog weer opnieuw een kans mag maken voor ondersteuning voor haar kinderen, maar dat is helaas een verkeken kans. Daar kan ik helaas niet meer aan beginnen.

Twee jongedames hebben hun diploma gehaald en zijn dus klaar; die kunnen op zoek naar werk.

Ik weet nog niet hoeveel kinderen er dit jaar in totaal zijn, noch hoeveel Padrinos en van hoeveel gezinnen hier in Guatemala.

Wat ik wel weet is dat de mensen opnieuw enorm dankbaar zijn voor de hulp die ze krijgen. Ze zitten niet met open handen te wachten, alhoewel ze er inmiddels wel een beetje op rekenen natuurlijk, dat is logisch na al die jaren. Maar als ik nog niet geweest ben dan gaan ze al wel aan de slag met inschrijven op de scholen en kopen van de meest noodzakelijke dingen zodat hun kinderen kunnen beginnen met de studie. Het systeem zit hier net iets anders in elkaar dan in Nederland; misschien wel de moeite waad om daar een extra verhaal van te maken.

Warme en lieve groet,

Mieke

Lieve Mensen,

 

Wat het onderwijs betreft blijf ik me hier het meest verbazen denk ik.

Het is zo vervuld van macht; daar kan bijna niemand tegenop.

Als een kind een week thuis is geweest van school omdat hij of zij ziek was dan kan die leerling het hele schooljaar weer overdoen; ook al was het de beste leerling van de klas.

Dat wordt door de regering niet goedgekeurd en daarom zijn er weer speciale kantoren in het leven geroepen waar je als ouder naar toe kunt gaan en het hele verhaal uit kunt leggen. De desbetreffende gemachtigde neemt dan contact op met de school en de directrice van de school moet dan alsnog de leerling toelaten in de klas waar hij of zij hoort.

Heel veel ouders weten dit niet en ondernemen dus geen actie omdat ze niet weten waar ze naar toe moeten; de school zelf zal dat niet zeggen natuurlijk. En als ze wel weten waar ze naar toe moeten dan kunnen ze de consequenties daarvan zelf al invullen. Als je pech hebt en een slechte leerkracht/directrice treft dan zal de hele familie een heel schooljaar lang daar “plezier” van beleven.

Andere kinderen van het gezin kunnen blijven zitten, het huiswerk wordt regelmatig afgekeurd en de kans is groot dat de punten op het volgende rapport lager zijn dan de kinderen verdienen.

Het is dus gewoon een kwestie van macht; er zijn maar weinig ouders die daar tegenop kunnen.

Ik schilder dit heel zwart/wit; er zijn gelukkig ook leerkrachten en schoolhoofden die wel een inlevingsvermogen hebben. En gelukkig zijn er ook mondige ouders die wel kunnen lezen en schrijven.

Enkele voorbeelden: als je de juiste papieren niet bij hebt bij de inschrijving: je wordt niet toegelaten.

Heb je niet de voorgeschreven gymkleding aan: punten eraf, je zult nooit hoger scoren dan een 5 op je rapport. En de pest is dat elke school zelf bepaald welk uniform de leerlingen moeten dragen. Dat is op zich heel goed natuurlijk, zodat niet alle leerlingen van verschillende scholen met dezelfde kleren lopen want dan zie je nog niet op welke school ze thuis horen.

Maar ze presteren het ook om dit jaar een blauwe trui te verplichten en die wordt volgend jaar veranderd in een groene terwijl ze die trui van vorig jaar misschien nog best een jaar kunnen dragen.

En al zou de trui dezelfde kleur hebben dan vorig jaar dan wordt er wel weer ’n streepje in de kraag of op de mouw verzonnen.

Gymkleding mag niet gewoon een lekker makkelijk gymbroek zijn met een wit shirt. Nee, als ze bedenken dat dat een compleet uniform moet zijn met het logo van de school dan is iedereen verplicht om dat te dragen. En ook dat kan per jaar van kleur veranderen. Onvoorstelbaar. Want dat maakt juist dat de kosten voor de families bijna niet te betalen zijn. Zo’n compleet gympak kost omgerekend € 25 en te bedenken dat de gezinnen in mijn project soms maar € 2 per dag verdienen, amper genoeg om te eten met z’n allen. Dus de gezinnen die geen hulp van een project hebben, hebben gewoon pech. En dat laat jammer genoeg weer zien dat er verschil is tussen arm en heel arm.

Je moet gewoon mee doen anders is alles voor niks, en dat is helemaal jammer van het geld.

Het is en blijft echt een kwestie van macht. En de kinderen zijn de dupe ervan.

Als ik zie hoe lang sommige kinderen moeten lopen naar school en als ze terug naar huis lopen dan is het laatste gedeelte van de afstand soms alleen maar zand. Ze spelen onderweg, rennen en gaan weer effe zitten; het zijn allemaal kinderen. Maar dat betekent wel dat zo’n duur gympak geen twee jaar meegaat, ook al wordt het een maat groter gekocht.

En iedereen speelt het spelletje mee; je moet wel, hebt geen andere keus. Het gaat soms alleen om macht.

En dan kun je ook nog de pech hebben dat een leerkracht je niet mag om welke reden dan ook. Dan kun je het al helemaal vergeten. Dan zit er soms niks anders op dan van school te veranderen, want behalve dat de kinderen niet meer gestimuleerd zijn om hun best te doen is de kans groot dat de pesterij doorgespeeld wordt naar een volgende leerkracht.

 

Vorige week was ik in een gezin en de oudste dochter Dalia zou dit jaar voor het eerst naar de tussenschool gaan, een soort van mavo, zeg maar. Klaar met de basisschool dus. Ze vertelde dat ze niet toegelaten was omdat ze per ongeluk het rapport van de 5^e klas meegenomen had en niet van de 6^e klas. Er is hier niks geautomatiseerd, dus ze moeten met alle papieren elk jaar weer naar de school. Haar ouders kunnen niet lezen en die wisten dat niet. De mensen worden dan heel passief en denken/zeggen: dan wachten we maar ’n jaar. Dat kan natuurlijk niet. Een broer van moeder was er ook op dat moment en toen ik vertelde dat ze terug moest gaan en zeggen dat het mijn schuld was en dat ik eventueel wel mee wilde gaan naar school om het uit te leggen. Ik wist niet wat ik uit moest leggen maar wel dat ik ter plekke wel een verhaal van zou maken 😉

De broer van moeder kwam tevoorschijn en we bespraken het nog een keer. Ik vertelde dat hij maar moest zeggen dat de directrice van het project waar Dalia ingeschreven staat wegens omstandigheden wat later was dit jaar en dat ze wanneer ze niet toegelaten zou worden ik heel graag een gesprek met haar wilde omdat ze ook de hulp van Padrinos zou gaan verliezen als ze niet door kon gaan met haar studie. Hij op pad. Met de goeie papieren. Ik kon niet wachten tot hij weer terug was, want ik had nog meer afspraken. ’s Middags ging de telefoon en Dalia vertelde het goede nieuws dat ze toch nog was toegelaten. Gelukkig maar. Wat dan precies indruk gemaakt had mag Joost weten, en dat maakt ook niet uit. Het belangrijkste is dat Dalia weer naar school kan en niet zomaar een jaar thuis en op straat rondhangt.

 

Van Evelyn, de oudste dochter van een ander gezin, was de oma afgelopen jaar in augustus overleden. Evelyn en haar oma waren heel veel samen. Evelyn is een heel begaafd kind en haalt vrij hoge punten op haar rapport; altijd tussen een 8 en 9.8.

De moeder van Evelyn ging naar school om te zeggen dat haar moeder, de oma van Evelyn dus, geheel onverwacht overleden was en vroeg om 1 dag vrij voor de begrafenis. Als iemand overleden is in dit land dan wordt diegene binnen 24 begraven, dus veel tijd is er niet. Omdat het geen feest was kreeg ze vrij. Evelyn heeft geluk dat ze heel goed mee kan op school; ze heeft het, weliswaar met lagere punten, gehaald. Op zo’n moment staan er in Nederland hele hulptroepen klaar om een kind door een proces te slepen als dat nodig is en hier moeten ze leren dat het bij het leven hoort. Geen geld voor therapie of welke andere gesprekken dan ook.

 

Dat geldt ook voor boeken. Dit jaar koop je een woordenboek van weet ik welke schrijver en wanneer je denkt dat de volgende in het gezin datzelfde boek volgend jaar kan gebruiken heb je het mis.

Behalve dat dat boek misschien heel veel geleden zal hebben, zal het waarschijnlijk ook een andere uitvoering moeten zijn.

Macht. Je kunt het er mee eens zijn of niet, maar hier doe je vanzelf mee als het niet anders kan.

Want als de kinderen in mijn project niet de goeie spullen hebben om naar school te gaan dan zijn diezelfde kinderen daar weer de dupe van en dan kan het gebeuren dat ze 10 jaar over de basisschool doen. En dat is natuurlijk ook weer niet de bedoeling. We blijven optimistisch en spelen het spelletje tot een bepaalde hoogte gewoon mee.

 

Lieve groet,

Mieke

Sumpango

 

Op de vierde dag in de knipweek (een week waarin alle kinderen van het project en hun familieleden gratis geknipt worden) had een van de moeders iemand meegebracht die mij wilde spreken.

Deze vrouw, Miriam, vertelde dat ze een echtpaar kende die onder erbarmelijke omstandigheden leefde. Dhr. en Mevr. Velasquez en ze woonden in Sumpango. Miriam vertelde van alles van deze mensen en haar vraag was of Mimariposa iets voor dit echtpaar kon betekenen.

Op zo’n vraag is het altijd moeilijk antwoorden. Ik wil altijd graag zelf een kijkje nemen om een indruk te hebben van de omstandigheden. Wat ik haar wel kon zeggen was dat ik nog maar 3 weken in Guatemala zou zijn en het dus heel kort was om nog iets te doen. Daarbij komt natuurlijk dat de laatste weken de pot ook hevig gaat slinken omdat de schoolsponsoring precies afgestemd is op de benodigdheden die de kinderen moeten hebben om een jaar naar school te kunnen gaan.

 

We maakten een afspraak voor maandag 11 februari. Ik was nog nooit in Sumpango geweest; een dorp dat met de bus 1.5 uur van Antigua ligt. Dhr en Mevr Velasquez woonden in een kleine kamer op een terrein wat van iemand anders is; ze hebben geen kinderen. Hun eerste en enig kind was met ongeveer 7 maanden gevallen en overleden. Dhr Velasquez is 78 en zijn vrouw 82 jaar; zijn vrouw is klein en bijna blind. Ze wonen in een kamertje van ongeveer 4 bij 4 meter en dat is inclusief de keuken en slaapkamer. Er kwam bijna geen daglicht binnen, de regen lukte dat weer wel zodat de muren erg beschimmeld waren van het vocht. Het was er ’s nachts vaak koud en de wind waaide van links nar rechts door alle kieren en spleten. Buiten op het terrein hangt wat zwart plastic en daarachter is een wc van beton. ’n Beetje verderop staat de pila; de wasplaats waar de was en de afwas gedaan wordt. Er hangt een slang bij de pila en als ze willen kunnen ze zich achter het zwarte plastic wassen en afspoelen met die slang, altijd koud water. De oudjes hoesten en proesten omdat ze natuurlijk ook altijd in de rook van de met houtjes gestookte kachel zitten als er gekookt wordt. Een erg ongezonde toestand en behalve dat ook gevaarlijk omdat Mevr bijna blind is. Het terrein is ook niet vlak om te lopen en ze neemt ook altijd haar stok mee naar buiten zodat ze kan voelen waar ze loopt.

 

Vriendelijke, lieve mensen die op elke vraag antwoord geven en alle kracht uit hun geloof halen. Mensen die blij zijn met elkaar en met het feit dat ze al lang samen zijn; mensen die vooral in dit land, veel hebben meegemaakt. Die altijd heel hard hebben gewerkt om te kunnen overleven.

 

Miriam en ik hadden wat groenten, fruit en een kip voor hen meegenomen en terwijl we aan het praten waren stond de soeppan op het vuur te pruttelen. Ze wilden heel graag dat we mee bleven eten, maar helaas durft mijn maag dat niet zo goed aan…

Ik mocht foto’s van ze maken en ik kon alleen maar beloven dat ik mijn best zou gaan doen om hen te helpen; nog eens niet dat ik ze zou kunnen helpen.

 

Hele bijzondere en liefdevolle mensen die ons bedankten dat we bij ze op bezoek gekomen waren; dat vonden ze een hele eer.

 

Dan neem je afscheid en loop je terug naar de bus. Drie weken voor mijn vertrek en met bijna een lege kas. Miriam en ik zaten natuurlijk vol ideeën, maar we wisten ook dat die ideeën meer leken op een droom dan op de werkelijkheid. We waren allebei in de volle overtuiging dat wanneer het de bedoeling was dat we deze mensen zouden moeten helpen, dat het dan ook zou gaan lukken. Hoe dan ook: het moest lukken. We zaten te rekenen en te tellen en te bespreken wat en hoe. Wat zou fijn en belangrijk zijn voor dit echtpaar, waar zouden ze het meest mee geholpen zijn.

Toen we in Antigua afscheid namen wisten we nog geen van beiden wat deze middag voor gevolgen zou kunnen hebben.

 

Het liet me natuurlijk niet los en opeens herinnerde ik mij de actie van het jaar daarvoor die ik op het laatst gehouden had voor Madelin, het gehandicapte meisje van een van mijn families. Zij had een ledikant nodig en een grote buggy, zodat ze ook een eigen bed had en mee naar buiten kon als haar moeder boodschappen moest doen of haar broertje en zusje naar school moest brengen.

Met een mail had ik toen het hele, zelfs meer, bedrag bij elkaar.

 

Dat was het enige wat ik nu ook zou kunnen doen. Een brief samenstellen, enkele foto’s erbij en dan maar afwachten. Gewoon alles eerlijk vertellen en maar kijken hoe er op gereageerd zou worden.

Niet meer, niet minder. Miriam en ik hadden, zomaar in het wilde weg, uitgerekend dat we met € 500 heel erg veel zouden kunnen doen. Geen van beiden hadden we er verstand van, maar het leek ons al een heel bedrag.

 

Zo gezegd, zo gedaan. De brief met foto ging via de mail de zee over en dan kun je alleen maar afwachten. De reacties kwamen sneller dan verwacht. Het ene na het andere bedrag kwam binnen; soms vergezeld van een mail of een korte beschrijving. Het was voor mij zo ontroerend dat ik bij elk bedrag wat gestort werd wel ’n traan heb gelaten. Wie had durven dromen dat ruim het dubbele bedrag opgehaald zou worden. Het hield niet op; ik belde vol trots naar Miriam om te zeggen dat we aan de slag konden. Er was haast bij, we moesten snel beginnen want het allermooiste zou zijn dat de hele verbouwing klaar was voor mijn terugreis naar Nederland; dat wil zeggen bijna klaar. En twee weken gaan echt heel snel voorbij.

 

Wij zelf konden niks doen, alleen maar delegeren, materiaal inkopen en onze wensen uitspreken. De hele operatie werd groter dan gedacht en verwacht omdat er zoveel meer geld opgehaald was. Het was tenslotte allemaal voor deze twee lieve, oude mensen. Miriam en ik gingen tussen de bedrijven door zoveel mogelijk naar Sumpango om toch een beetje de leiding te houden en de vorderingen te bespreken en te bekijken. We hadden geluk met de bouwvakkers. Ze waren echt allerliefst voor de oudjes. Als wij kwamen namen we eten en drinken mee en behalve dat het een hele rotzooi op het terrein was, was het ook vaak gezellig. De mensen wisten niet wat ze overkwam en elke keer bleven ze maar bedanken voor alles wat hun overkwam. Ze hadden in hun hele leven nog nooit zoiets meegemaakt. Dhr Velasquez is geboren en opgegroeid waar hij nu met zijn vrouw woonde en ze waren dus ook niet gewend aan verbeteringen.

 

Het dak ging er af en werd vervangen door nieuwe houten balken en witte golfplaten die ook het licht door zouden laten. Er werd een nieuwe betonnen vloer gestort die behalve dat hij vlak was ook natuurlijk warmer zou zijn dan een vloer van zand. Oude fundering werd weggehaald en er werden nieuwe muren gemetseld zodat het regenwater geen kans meer zou krijgen om de zaak te verzieken.

Er werd in de slaapkamer een extra muurtje gemetseld en daarachter kregen ze hun eigen toilet (ja, met doorspoeler) en een douche, zodat ze niet meer naar buiten hoefde door weer en wind om zich te wassen of wanneer ze naar de wc moesten. Er werd een nieuwe pila geplaatst en er werd een nieuw kookfornuis gemetseld. Ook in dit fornuis moesten houtjes gebrand worden, maar het was veel minder gevaarlijk omdat die houtjes nu achter een deurtje gelegd moesten worden en niet meer boven in het vuur gegooid moesten worden. Daardoor had mevr Velasquez een keer in brand gestaan wat ze niet in de gaten had en gelukkig kon haar man haar toen blussen. Boven het kookfornuis werd een afzuiging geplaatst zodat de rook naar buiten afgevoerd kon worden en niet meer binnen in de kamer/keuken zou blijven hangen.

 

Door deze hele verbouwing moest het echtpaar alles inpakken en afbreken wat ze hadden. Nou is dat nooit zoveel dan de mensen in Europa hebben natuurlijk, maar toch. Ze hebben enkele nachten buiten onder een afdak geslapen en wij maakten daar maar grapjes over zoals: dan hebben jullie lekke romantisch onder de sterrenhemel geslapen en wie kan dat op die leeftijd nog zeggen?

De oppermeester en zijn twee knechtjes werkten ontzettend hard. Hele lange dagen en ook de weekenden om alles maar klaar te krijgen. En Miriam en ik sjouwden maar op en neer om het materiaal aan te slepen. En maar iedere keer terug als we niet begrepen wat ze nodig hadden. En omdat we veel meer geld opgehaald hadden dan verwacht, mochten we dus ook op pad voor een toilet en pila etc. En wij maar vergelijken en afdingen om zoveel mogelijk met het geld te kunnen doen. Gelukkig was er maar een bouwmarkt in het dorp die verdeeld was over twee vestigingen; dat maakte het voor ons wel makkelijker om het teveel aan materiaal terug te brengen en te ruilen tegen andere dingen en ook om korting te vragen. Want ook in Guatemala kan een verbouwing financieel uit de hand lopen.

Elke keer als we aankwamen bij het echtpaar Velasquez kregen we een hartelijke knuffel en zeiden ze dat ze niet wisten hoe ze ons moesten bedanken voor alles wat er voor hun gedaan werd. Ze vertelden dan dat ze elke avond aan God vroegen of Hij ons en alle mensen die hiermee geholpen hadden wilde beschermen en zegenen. Dat was wel ontroerend om te zien en te horen.

 

Precies 16 dagen nadat Miriam mij had gevraagd of ik iets voor het echtpaar Velasquez zou kunnen betekenen en twee dagen voor mijn terugreis naar Nederland gingen we samen voor de laatste keer op bezoek in Sumpango. Familie ging mee en ook heel veel eten. Want de opening van hun nieuwe huisje kon gevierd worden. Wat waren ze blij en trots. En wij niet minder. Wat waren ze dankbaar en wij ook.

 

Eigenlijk was mijn bedoeling geweest om de laatste week dat ik in Guatemala was nog even naar de zee te gaan; daar was en ben ik nog nooit geweest. Ik geloof niet dat ik van ’n paar dagen zee zo’n voldaan gevoel zou kunnen hebben dan dat ik nu had. Dan was ik de enige geweest die blij was. En nu waren er zoveel mensen gelukkig; dat is meer waard dan welke vakantie ook. Dat zoveel mensen vertrouwen hebben in het werk dat ik in Guatemala doe en dat ook ondersteunen is echt geweldig. En als je dan ook in zo’n korte tijd het resultaat en het geluk op de gezichten van de mensen met eigen ogen mag zien is echt helemaal fantastisch.

Het was druk, zwaar en vermoeiend maar zo de moeite waard! Echt iets om nooit meer te vergeten!