Lieve Mensen,

 

Wat het onderwijs betreft blijf ik me hier het meest verbazen denk ik.

Het is zo vervuld van macht; daar kan bijna niemand tegenop.

Als een kind een week thuis is geweest van school omdat hij of zij ziek was dan kan die leerling het hele schooljaar weer overdoen; ook al was het de beste leerling van de klas.

Dat wordt door de regering niet goedgekeurd en daarom zijn er weer speciale kantoren in het leven geroepen waar je als ouder naar toe kunt gaan en het hele verhaal uit kunt leggen. De desbetreffende gemachtigde neemt dan contact op met de school en de directrice van de school moet dan alsnog de leerling toelaten in de klas waar hij of zij hoort.

Heel veel ouders weten dit niet en ondernemen dus geen actie omdat ze niet weten waar ze naar toe moeten; de school zelf zal dat niet zeggen natuurlijk. En als ze wel weten waar ze naar toe moeten dan kunnen ze de consequenties daarvan zelf al invullen. Als je pech hebt en een slechte leerkracht/directrice treft dan zal de hele familie een heel schooljaar lang daar “plezier” van beleven.

Andere kinderen van het gezin kunnen blijven zitten, het huiswerk wordt regelmatig afgekeurd en de kans is groot dat de punten op het volgende rapport lager zijn dan de kinderen verdienen.

Het is dus gewoon een kwestie van macht; er zijn maar weinig ouders die daar tegenop kunnen.

Ik schilder dit heel zwart/wit; er zijn gelukkig ook leerkrachten en schoolhoofden die wel een inlevingsvermogen hebben. En gelukkig zijn er ook mondige ouders die wel kunnen lezen en schrijven.

Enkele voorbeelden: als je de juiste papieren niet bij hebt bij de inschrijving: je wordt niet toegelaten.

Heb je niet de voorgeschreven gymkleding aan: punten eraf, je zult nooit hoger scoren dan een 5 op je rapport. En de pest is dat elke school zelf bepaald welk uniform de leerlingen moeten dragen. Dat is op zich heel goed natuurlijk, zodat niet alle leerlingen van verschillende scholen met dezelfde kleren lopen want dan zie je nog niet op welke school ze thuis horen.

Maar ze presteren het ook om dit jaar een blauwe trui te verplichten en die wordt volgend jaar veranderd in een groene terwijl ze die trui van vorig jaar misschien nog best een jaar kunnen dragen.

En al zou de trui dezelfde kleur hebben dan vorig jaar dan wordt er wel weer ’n streepje in de kraag of op de mouw verzonnen.

Gymkleding mag niet gewoon een lekker makkelijk gymbroek zijn met een wit shirt. Nee, als ze bedenken dat dat een compleet uniform moet zijn met het logo van de school dan is iedereen verplicht om dat te dragen. En ook dat kan per jaar van kleur veranderen. Onvoorstelbaar. Want dat maakt juist dat de kosten voor de families bijna niet te betalen zijn. Zo’n compleet gympak kost omgerekend € 25 en te bedenken dat de gezinnen in mijn project soms maar € 2 per dag verdienen, amper genoeg om te eten met z’n allen. Dus de gezinnen die geen hulp van een project hebben, hebben gewoon pech. En dat laat jammer genoeg weer zien dat er verschil is tussen arm en heel arm.

Je moet gewoon mee doen anders is alles voor niks, en dat is helemaal jammer van het geld.

Het is en blijft echt een kwestie van macht. En de kinderen zijn de dupe ervan.

Als ik zie hoe lang sommige kinderen moeten lopen naar school en als ze terug naar huis lopen dan is het laatste gedeelte van de afstand soms alleen maar zand. Ze spelen onderweg, rennen en gaan weer effe zitten; het zijn allemaal kinderen. Maar dat betekent wel dat zo’n duur gympak geen twee jaar meegaat, ook al wordt het een maat groter gekocht.

En iedereen speelt het spelletje mee; je moet wel, hebt geen andere keus. Het gaat soms alleen om macht.

En dan kun je ook nog de pech hebben dat een leerkracht je niet mag om welke reden dan ook. Dan kun je het al helemaal vergeten. Dan zit er soms niks anders op dan van school te veranderen, want behalve dat de kinderen niet meer gestimuleerd zijn om hun best te doen is de kans groot dat de pesterij doorgespeeld wordt naar een volgende leerkracht.

 

Vorige week was ik in een gezin en de oudste dochter Dalia zou dit jaar voor het eerst naar de tussenschool gaan, een soort van mavo, zeg maar. Klaar met de basisschool dus. Ze vertelde dat ze niet toegelaten was omdat ze per ongeluk het rapport van de 5^e klas meegenomen had en niet van de 6^e klas. Er is hier niks geautomatiseerd, dus ze moeten met alle papieren elk jaar weer naar de school. Haar ouders kunnen niet lezen en die wisten dat niet. De mensen worden dan heel passief en denken/zeggen: dan wachten we maar ’n jaar. Dat kan natuurlijk niet. Een broer van moeder was er ook op dat moment en toen ik vertelde dat ze terug moest gaan en zeggen dat het mijn schuld was en dat ik eventueel wel mee wilde gaan naar school om het uit te leggen. Ik wist niet wat ik uit moest leggen maar wel dat ik ter plekke wel een verhaal van zou maken 😉

De broer van moeder kwam tevoorschijn en we bespraken het nog een keer. Ik vertelde dat hij maar moest zeggen dat de directrice van het project waar Dalia ingeschreven staat wegens omstandigheden wat later was dit jaar en dat ze wanneer ze niet toegelaten zou worden ik heel graag een gesprek met haar wilde omdat ze ook de hulp van Padrinos zou gaan verliezen als ze niet door kon gaan met haar studie. Hij op pad. Met de goeie papieren. Ik kon niet wachten tot hij weer terug was, want ik had nog meer afspraken. ’s Middags ging de telefoon en Dalia vertelde het goede nieuws dat ze toch nog was toegelaten. Gelukkig maar. Wat dan precies indruk gemaakt had mag Joost weten, en dat maakt ook niet uit. Het belangrijkste is dat Dalia weer naar school kan en niet zomaar een jaar thuis en op straat rondhangt.

 

Van Evelyn, de oudste dochter van een ander gezin, was de oma afgelopen jaar in augustus overleden. Evelyn en haar oma waren heel veel samen. Evelyn is een heel begaafd kind en haalt vrij hoge punten op haar rapport; altijd tussen een 8 en 9.8.

De moeder van Evelyn ging naar school om te zeggen dat haar moeder, de oma van Evelyn dus, geheel onverwacht overleden was en vroeg om 1 dag vrij voor de begrafenis. Als iemand overleden is in dit land dan wordt diegene binnen 24 begraven, dus veel tijd is er niet. Omdat het geen feest was kreeg ze vrij. Evelyn heeft geluk dat ze heel goed mee kan op school; ze heeft het, weliswaar met lagere punten, gehaald. Op zo’n moment staan er in Nederland hele hulptroepen klaar om een kind door een proces te slepen als dat nodig is en hier moeten ze leren dat het bij het leven hoort. Geen geld voor therapie of welke andere gesprekken dan ook.

 

Dat geldt ook voor boeken. Dit jaar koop je een woordenboek van weet ik welke schrijver en wanneer je denkt dat de volgende in het gezin datzelfde boek volgend jaar kan gebruiken heb je het mis.

Behalve dat dat boek misschien heel veel geleden zal hebben, zal het waarschijnlijk ook een andere uitvoering moeten zijn.

Macht. Je kunt het er mee eens zijn of niet, maar hier doe je vanzelf mee als het niet anders kan.

Want als de kinderen in mijn project niet de goeie spullen hebben om naar school te gaan dan zijn diezelfde kinderen daar weer de dupe van en dan kan het gebeuren dat ze 10 jaar over de basisschool doen. En dat is natuurlijk ook weer niet de bedoeling. We blijven optimistisch en spelen het spelletje tot een bepaalde hoogte gewoon mee.

 

Lieve groet,

Mieke