Lieve Mensen,

Zo denk ik dat ik een laatste rustige week heb; en zo zit ik weer helemaal vol. Zo dacht ik dat ik afscheid genomen had van alle families en zo zie ik ze weer allemaal.

Vorige week ben ik in contact gekomen met Vera; een jonge nederlandse voruw die hier is om spaans te leren en daarna in een project te gaan werken als tandarts.

Samen met mij is ze vorige week enkele gezinnen gaan bezoeken zodat ze een idee heeft hoe de mensen hier leven en welke gezinnen zoal in mijn project zitten. Als je hier alleen maar komt om te leren en in een bestaand project te werken dan heb je nog geen idee hoe het echte leven van de mensen er soms uitziet. Vera was enthousiast en wilde graag iets voor de kinderen van mijn project betekenen. Dat kon natuurlijk alleen maar deze week; mijn laatste week. Een supergoed idee natuurlijk om de tanden van alle kinderen te controleren; en dat gratis. Toen ik er over nadacht zag ik alles al voor me. Hele gezinnen die weer ergens bij elkaar moesten komen en (misschien) huilende kinderen. Omdat vele gezinnen niet (altijd) op tijd komen kan het zijn dat er veel kinderen staan te wachten. Toen kreeg ik het idee om een kapper te zoeken. Als alle kinderen dan ook nog gratis geknipt worden dan hadden we twee in een dacht ik zo. En er moest nog een ruimte gezocht worden, want je kunt dat niet zomaar op straat doen. En alles moest binnen drie dagen geregeld zijn. Voor 81 kinderen. Ik ben naar San Pedro gegaan omdat daar de meeste families wonen. Naar Brillo de Sol, de school voor bijzondere kinderen, om te vragen of we daar een ruimte mochten gebruiken. En dat mocht; ik mocht zelfs kiezen welke. Toen op pad voor een kapster. We hadden afgesproken om alleen de ochtenden te gaan; ‘s middags moeten Vera en Liz (mijn huisgenootje die zou assisteren) nog naar school voor de spaanse les. Heel dicht in de buurt woont hier een kapster die meestal alleen maar ‘s middags afspraken heeft en die wilde met liefde en plezier meehelpen. Kosten: € 1,- per kind. Dat was dus allemaal geregeld. Toen moesten alle families nog gebeld en afspraken gemaakt worden om te voorkomen dat de ene ochtend niemand zou komen en de andere er zomaar 30 zouden zitten wachten. Ik had wel de afspraak met school gemaakt dat ook alle kinderen van de school naar de tandarts mochten en ook dat hun haar geknipt zou worden. Ook voor die kinderen gratis en in ruil voor de ruimte en de plaats die we mochten gebruiken. De kinderen van mijn project die ‘s ochtends naar school gaan moeten eerst toestemming aan de leerkracht vragen met een briefje en handtekening van een van de ouders. Dus maandag konden we vast beginnen met de kinderen die ‘s middags naar school moeten.

We hebben er nu drie ochtenden opzitten; morgen nemen we “vrij” en dan komen vrijdag de laatste gezinnen. Ik had ‘n heleboel mooie haarspeldjes voor de meisjes gekocht; dan konden ze na de knipbeurt kiezen wat ze in hun haar wilden.

Toen we maandag wilden vertrekken stonden we hier buiten te wachten en zagen we bij de buren al een heleboel vuilnis voor de deur staan. Ook een hele stapel van die grote eierrekken. De buuf kwam buiten en ik vroeg of we die mee mochten nemen. Een mooi kado voor de school dacht ik; dan kunnen de kinderen daar fijn mee knutselen. Zonde om weg te gooien.

Toen we aankwamen op Brillo de Sol hebben we van de kleine ruimte een mooie praktijk gemaakt. Er werd een tafeltje in gezet; een leuk kanten kleedje erover; er kwam nog een meneer die de boel nog moest poetsen vond hij, vanwege de hygiene en de eierrekken werden op de grond in een hoek gezet; niemand wist op dat moment nog hoe goed deze in de praktijk van pas zouden komen, om al het vuil wat van de vieze tandjes geschraapt werd in te doen.

De kapster besloot om buiten onder de veranda te knippen; lekker in de schaduw en op een plaats dat we alles konden overzien.

Ondanks dat we het spannend vonden hadden we er allemaal zin in. De families waren allemaal enthuisiast aan de telefoon; ook al is het dan nog afwachten of ze het de moeite waard vinden om daar voor echt naar de plaats van bestemming te komen en eventueel geld uit te geven voor de bus.

Maar die maandag de afspraak hadden waren er ook. De kinderen enthousiast met de kapper en de meisjes vooral met alle mooie speldjes. Ze gingen ook met gemak binnen bij de tandarts en niet een liet er een traan. Er werd gecontroleerd; schoongemaakt en getrokken. En gemopperd dat ze beter moesten poetsen en vooral ook dat de moeders hun kinderen mee moeten helpen. Moesten ze al wachten dan konden de kinderen fijn buiten op het grote terrein spelen. Het liep als een tierelier. Iedereen genoot ervan; hoe primitief de tandarts ook moest werken; het ging allemaal goed. Je kunt de kinderen hier tenslotte toch niet zo helpen als in Nederland. Dat is anders. Maar het belangrijkste was dat ze gecontroleerd werden en dat is gebeurd. En natuurlijk de rotte kiezen eruit. Voor de meeste meisjes van de gezinnen in mijn project was het ook de eerste keer dat er iemand met een schaar hun haren mooi maakte. Behalve dat dat dan ooit gebeurd zou zijn door een grotere broer of zus; een huilend kind achterlatend met een scheve pony of een flinke hap eruit geknipt…

Dinsdag vierde de school carnaval en dat vrolijkte de boel behoorlijk op. De kinderen van Brillo de Sol zagen er allemaal geweldig uit; ieder op hun eigen manier. De juffen deden een dansje en iedereen genoot er duidelijk van; de hele ochtend.

Als een gezin te laat was dan kon ik de klas binnen lopen en kon er een kind van de school tussendoor totdat het volgende gezin weer kwam. Het verliep prima.

De kapster gaf volledige uitleg aan de moeders waarvan de kinderen een haar vol luizen hadden wat daaraan het beste te doen was; tot en met hoe ze het haar het beste konden wassen. Een echte kapster dus; van alle markten thuis. Een kind met schrale wange? Geen probleem; ze wist overal wel iets voor en allemaal van die natuurlijke dingen waar de mensen geen geld voor uit hoefden te geven. We hebben ook echt heel veel plezier gehad; echt genoten. De kinderen die klaar waren liepen helemaal sttralend naar de klas of naar hun moeder; helemaal trots dat ze zo knap waren. Twee zussen hadden het lef om hun lange haar tot op hun schouders af te laten knippen. Echt heel mooi waren ze. Alle dooie punten eraf en het zag er super uit. Gelukkig hoefde niemand die zat te wachten zich te vervelen. De moeders van de gezinnen kennen elkaar inmiddels en zaten gezellig te  kletsen en de kinderen konden schommelen; voetballen of bij elkaar gaan kijken hoe het ging. Klasgenoten of broertjes en zusjes liepen nieuwsgierig mee naar binnen bij de tandarts om als eerste in de monden van de patient te kunnen kijken, zodat Vera niks meer kon zien. Geweldig. Mijn huisgenootje Liz is deze week gepromoveerd tot tandarts assistente. Ze gaf alles aan wat nodig was en zorgde dat de boel op tijd weer gesteriliseerd werd. Spoelen, spugen, mondjes afvegen; ze deed het allemaal. Het was een hele drukte, maar vooral gezellig en iedereen die klaar was vertrok met een voldaan gevoel en een stralende lach.

Als de kinderen niet alleen durven dan komen ze aan mij vragen of ik mee naar binnen wil gaan. Dat is wel aandoenlijk; ik hou de handjes vast maar ze geven geen kik. En sommige kinderen waartegen ik zei: je bent klaar, sprongen van de tafel en renden naar buiten. Blij dat het erop zat.

De kinderen een stuk knapper dan toen ze aankwamen en met soms ‘n stuk of wat tanden minder in de mond. Of een grote pluim omdat het gebit er geweldig uitzag.

Maar de moeders allemaal tevreden en dankbaar dat hun kinderen weer geholpen waren.

En wij ook; ontroerend is het om te doen. We gaan elke dag met plezier naar San Pedro. Nog ‘n stuk of twintig kinderen vrijdag en dan zit deze week er ook weer op.

Met de regeltjes die in Nederland gelden zou je hier geen prijs kunnen winnen op de manier waarop deze week gewerkt wordt ; maar wel veel harten.

Lieve groet Mieke