Lieve Mensen,

3 jaar later…….

Als je voor iets staat dan lijkt de tijd soms ontzettend lang te duren; als het achter de rug is dan denk kun je denken: huh, waar is die tijd gebleven?

Zo liep ik hier ook weer rond de eerste dagen, alsof ik niet weg was geweest, alsof het gewoon vorig jaar was geweest zoals alle andere jaren dat ik naar Guatemala ging.                                             De ontmoetingen met de families en alle andere mensen die ik hier inmiddels heb leren kennen was geweldig en soms ook ontroerend.  We waren allemaal blij elkaar weer te zien. Gelukkig is er in niet een gezin iets ernstigs gebeurd wat covid betreft de afgelopen jaren; alhoewel een vader van een van mijn gezinnen overleden is aan een hartinfarct, en dat verdriet is voor het gezin natuurlijk enorm.

Er zijn ook kinderen geboren in ‘n paar gezinnen en bij jonge dames, en die lopen alweer rond. Mensen zijn verhuisd en sommige kinderen kende ik bijna niet meer terug, zo zijn ze veranderd in drie jaar.

De dankbaarheid dat alles door is kunnen gaan tijdens de afgelopen jaren is groot; ook van mijn kant. De samenwerking met de eigenaar van de winkel waar ik altijd de schoolspullen koop is fantastisch gegaan; lang leve WhatsApp. De communicatie met de gezinnen liep goed en iedereen heeft alles gehad wat nodig was, en dankzij de extra donaties in het eerste jaar dat covid zijn intrede deed zelfs nog meer dan dat. De mensen zijn er nog steeds dankbaar voor.

Het is achter de rug, er is ook hier veel kapot en veranderd, maar de mensen beginnen er weer bovenop te klimmen. De scholen gaan weer van start, de uniformen zijn weer verplicht en alle regels zijn weer opgepakt. De prijzen zijn ook hier omhoog geschoten; groenten en fruit is erg duur voor de mensen hier; voor mijn portemonnee is het (bijna) niks, maar ik merk het wel. In de bus moet het dubbele van 3 jaar geleden betaald worden; mensen die het niet kunnen betalen gaan lopen naar de markt in Antigua. De salarissen zijn  met een beetje geluk hetzelfde gebleven; het is iig niet meer geworden. Maar het leven gaat door; dat is ook wel een beetje de mentaliteit van de mensen hier, een overlevingsdrang hebben ze. 

Dus we gaan er weer voor, ik heb al verschillende gezinnen bezocht en met een aantal kinderen de inkopen gedaan. De middelbare scholen en beroepsopleidingen beginnen volgende week en de basisscholen pas in februari, dus we hebben tijd.

Tijd kan helen, kapot maken, maar vooral ook goede, mooie dingen laten gebeuren.

Lieve groet Mieke