Lieve Mensen,

Mijn tijd zit er weer bijna op. Alle gezinnen hebben alle spullen voor hun kinderen zodat ze weer een jaar naar school kunnen met alles wat daarvoor nodig is. En alle gezinnen hebben weer een nieuwe binnen pot voor hun waterfilter of een nieuwe complete waterfilter als dat nodig was. Er zijn altijd wel mensen die niet op de afgesproken tijd kunnen komen, maar ze weten inmiddels allemaal waar de potten opgeslagen worden en dan gaan ze zelf wel op een andere keer langs.

Wat mij opgevallen is dit jaar is dat alle ouders waarvan de kinderen naar de middelbare school gaan nog enorm veel extra kosten hebben omdat ze bijna elke dag naar een internet café moeten om dingen op te zoeken en ook om uit te printen, en als je dan twee of drie kinderen van die leeftijd hebt dan kunnen de kosten soms wel oplopen tot omgerekend soms meer dan € 7 per week; en dat is echt heel veel als je weet dat er mensen zijn die dat misschien per dag verdienen.

Ik had wat na zitten denken op welke manier ik de families hiermee zou kunnen helpen en toen ik bij een van de gezinnen op bezoek was kwam dat weer ter sprake. Al pratende kwamen we tot de conclusie dat een oplossing zou kunnen zijn om een printer en een laptop aan te schaffen zodat alle kinderen dan naar een plaats kunnen komen waar ze in ieder geval alles uit kunnen printen en kopieën maken tegen een hele kleine vergoeding. De apparatuur zou dan moeten komen staan in een huis waar behalve plaats is ook een betonnen vloer ligt. Want op zand zouden de apparaten snel kapot kunnen gaan natuurlijk, alleen al vanwege al het stof.

Het zou bij dat gezin kunnen waar ik op dat moment was en we spraken af dat we het zouden laten rusten tot volgend jaar. Maar het liet me niet met rust omdat ik weet dat ik er zoveel kinderen mee kan helpen als het wel lukt. Ik had er ook nog met de mensen over gepraat waar ik elk jaar alle schoolspullen koop en het eerste wat ze zeiden was: als je naar de stad wil om iets te kopen dan zorgen wij voor vervoer, wij gaan met je mee. Dus ik aan het rekenen en tellen toen ik weer thuis was en de volgende dag had ik weer een nieuwe afspraak gemaakt met  het gezin waar ik eerder al geweest was. Ik had nog precies genoeg geld en ik vind altijd dat ik het beter op kan maken nu ik hier omdat ook voor het project bedoeld is en vanuit Nederland kan ik niks meer regelen. De moeder en zoon van het gezin hadden er ook al veel over gesproken omdat ze het een grandioos idee vonden. Het zou bij hun kunnen, er moest een nieuwe elektriciteitskabel aangelegd worden; een extra lamp gehangen, een tafel en wat plastic krukken aangeschaft en de zoon had al ook al nagedacht dat hij een lijst moest hebben van alle kinderen in het project zodat hij alles netjes bij zou kunnen houden.  Meteen daarna ben ik naar de markt gegaan om te vragen of het aanbod van vervoer naar de hoofdstad nog geldig was en dat was gelukkig nog. Deze mensen hadden alleen meteen de volgende dag tijd en we spraken meteen af dat we de volgende dag om 9 uur zouden vertrekken. Wij naar een winkel in de hoofdstad en laat er nu net een printer in de aanbieding zijn op die dag; de laptop viel me ook alles mee en omdat het voor een project met veel kinderen was kreeg ik ook nog eens korting.

Helemaal blij weer terug naar Antigua en de mensen van de markt hadden inmiddels al iemand geregeld die Microsoft Word en Excel wilde instaleren en een chauffeur die mij daarna met alle spullen naar San Pedro zou brengen. En als extra cadeau kreeg ik ook nog eens twee pakken kopieerpapier; samen me de installatie en het vervoer was dat hun bijdrage aan het project.  Dat was echt fantastisch!

Een broer van de moeder van het gezin is timmerman en hij was bereid om een mooi meubel te maken tegen een betaalbare prijs en dan zou “kantoortje” open kunnen. We spraken nog duidelijk af wat de bijdrage van elk gezin zou moeten zijn en op welke dagen en tijden alle kinderen van het project terecht zouden kunnen en dan was het alleen nog een kwestie van iedereen weer optrommelen en het aan alle gezinnen uitleggen. Dat was ook zo gebeurd; ik vertelde iedereen dat ik goed nieuws had en dat het in hun voordeel was als ze zouden komen. Mijn laatste zondagmiddag om twee uur allemaal bij de wasplaats in San Pedro verzamelen. In dat dorp wonen namelijk de meeste gezinnen. De meeste gezinnen waren gekomen en kon de uitleg beginnen; ik had de openingstijden op een briefje geschreven omdat ik uit ervaring weet dat dat bijna iedereen toch al weer vergeten is voordat ze thuis zijn. Per gezin moet er een kleine bijdrage betaald worden en voor losse kopieën moeten ze de helft betalen wat ze op een andere plaats zouden moeten betalen. De mensen die niet kunnen lezen kunnen vaal wel heel goed rekenen; en de meeste die er gebruik van zouden moeten maken voor de school waren enthousiast. Deze missie was geslaagd dus.

In 2020 gaan er zes kinderen niet verder met hun studie; twee zijn er geslaagd en klaar met hun opleiding, 2 zijn zwanger en twee zijn na de middelbare school gaan werken. Ik heb 4 nieuwe kinderen mogen verwelkomen in het project. In totaal zijn er nu 71 kinderen uit 31 gezinnen die gesponsord worden en die in 7 verschillende dorpen in Guatemala wonen. Al die kinderen worden door 68 families of personen gesponsord die in 10 verschillende landen op de wereld wonen. In de afgelopen periode dat ik hier was hebben 5 Padrinos de kinderen bezocht die door hen gesponsord worden; voor twee was het zelfs ook hun eerste ervaring in Guatemala.

Ook al stond ik soms voor verrassingen; er zijn gelukkig geen vervelende dingen gebeurd.

Alles is goed verlopen. Ik laat veel dankbare families en blije kinderen achter en ik weet zeker dat we allemaal weer heel blij zijn als we elkaar volgend jaar weer zien. Als je dit leest dan kan ik maar een ding zeggen: op welke manier je ook meegewerkt hebt om dit weer te laten slagen: dankjewel namens ons allemaal vanuit Guatemala!

Lieve groet Mieke

Lieve Mensen,

Dit gezin ken ik al jaren en de moeder vertelde mij eens dat ze na haar sterilisatie toch nog drie dochters gekregen had. Ik nam ze alle drie op in het project, had voor alle drie sponsoren tot grote blijdschap van hun ouders. De kinderen werden enorm gestimuleerd door hun ouders om deze kans niet verloren te laten gaan en ze werkten alle drie heel hard. Ze haalden elk schooljaar; hoefden geen klas over te doen.

Bescheiden meisjes die ook altijd prachtige knutselwerkjes in elkaar zetten om aan hun Padrinos te geven. Elk van de drie had haar eigen dromen vanaf het moment dat ik ze leerden kennen. Soms kunnen die gaandeweg de studie nog veranderen maar deze drie vertelden mij elk jaar hetzelfde. De oudste vertelde dat ze chef-kok wilde worden en banketbakker. Vorig jaar is ze afgestudeerd en is zich nu aan het specialiseren in banketbakken. Deze opleiding duurt nog twee jaar. Ze is 22 jaar. De jongste zit in de tweede klas van een middelbare opleiding en haalt dit jaar haar bachilirato.

Zij wil fysiotherapeut worden; ze is 17 jaar.

De middelste van de drie wilde altijd een eigen naaiatelier beginnen; ze wilde mode ontwerpen en coupeuse worden. Ze is afgelopen jaar afgestudeerd, na een stressvol en moeilijk examenjaar. Dit jaar gaat ze elke dag in de leer bij een vriendin van haar moeder die al jaren een eigen naai atelier heeft en daar kan ze nog heel veel leren en op een meer ontspannen manier.

Ze heeft een eigen bankrekening geopend en dankzij haar Padrinos en extra donaties heb ik op Valentijnsdag een bedrag op haar rekening kunnen storten waarvan ze een prachtige bedrijfsnaaimachine kan kopen zodat ze haar eigen atelier kan beginnen. Van het geld wat ze daarmee verdient gaat ze volgend jaar een nieuwe cursus volgen; een kapperscursus waar ze kan leren hoe ze haren van een communicant of van een bruid op kan steken en daarna wil ze nog een cursus make-up volgen zodat ze iedereen mooi kan maken op misschien wel de belangrijkste dag van hun leven, zoals ze mij vertelde.

Ze had altijd een droom, en die wordt nu werkelijkheid. Ze is 19 jaar.

Lieve groet Mieke

Lieve Mensen,

Vorige week stelde iemand mij de volgende vragen:

Heb je in al die jaren dat je in Guatemala komt dingen zien veranderen?

En dan bedoel ik dat er meer rijkdom is nadat je het project gestart bent?

Een hele goeie vraag die ik ook heel snel kon beantwoorden. Of het land er rijker van geworden is weet ik niet.

Maar de veranderingen in de gezinnen waarvan de kinderen Padrinos hadden en hebben zijn soms zoveel meer dan iemand uit een rijk land zich voor kan stellen. Elk jaar kom ik wel in minstens in een paar gezinnen waar ik verandering kan zien of waarvan een van de ouders mij vertellen wat voor hun zoveel verandering heeft gebracht. Ik zou er na al die jaren een boek over kunnen schrijven denk ik.

Als een moeder mij met tranen in haar ogen vertelt dat ze haar kinderen elke dag te eten kan geven omdat ze zich geen zorgen hoeft te maken over de schoolspullen van haar kinderen is dat een enorme verandering. Als ik in een gezin kom waar ze een nieuwe kamer bij hebben gemaakt van golfplaten zodat de 3 kinderen een eigen slaapruimte hebben, is dat een enorme verandering; ook al blijft de vloer van zand. Als ik onverwacht twee stenen muren tegen een schutting zie met een plastic gordijn ervoor en de ouders mij vol trots vertellen dat ze nu een douche hebben, is dat een enorme verandering.

Ook al is er alleen maar koud water.

Als ik al jaren een gezin bezoek en de ouders mij vol trots laten zien dat er elk jaar een paar lagen meer gemetseld zijn op de muren van hun toekomstige huisje, dan sta ik met tranen in mijn ogen. Kinderen die de eerste jaren geen ondergoed droegen omdat er geen geld was in het gezin. Ik heb het de eerste jaren voor alle kinderen gekocht en hoor er nu al jaren niemand mee over. Wat moeten die moeders trots zijn dat ze het nu zelf kunnen kopen. Gezinnen die ruim een uur moesten lopen om hier naar de markt te komen zodat we samen alle inkopen konden doen. Ze komen nu allemaal met de bus.

Als er in de bus onverwacht tegen mij gezegd wordt: er is al voor u betaald en ik rondkijk en een jongedame zie die ooit een van mijn studenten was. Trots dat ze eindelijk wat terug kan doen. Vaders die hun kinderen naar de winkel sturen als ik op bezoek ben om een flesje water voor mij te kopen, dat betekent zoveel. Er staat een (weliswaar oude en tweedehandse) tafel in een gezin waar de kinderen hun huiswerk aan kunnen maken. Bij een moeder regent het niet meer binnen omdat er nieuwe golfplaten op het dak liggen; de dekens waren elke ochtend nat in de regenperiode.

Alle gezinnen hebben een waterfilter en drinken gratis gezond en schoon water. Een kleine nieuwe aanbouw van houten planken met een golfplaat erop wat nu met trots de keuken van het huis genoemd wordt. Opgroeiende kinderen die blij vertellen dat ze een baantje naast hun school hebben zodat ze mee kunnen betalen in het gezin of een gedeelte van hun studie zelf kunnen betalen.

Zoals ik al zei: ik weet niet of het land er na al die jaren rijker van geworden is, maar er is zoveel meer rijkdom en er zijn soms zoveel minder zorgen in de gezinnen waar ik al jaren kom.

Dus ja; ik heb al heel veel verandering gezien en niet alleen bij de gezinnen.

If you can not feed the whole world, just feed one.

Lieve groet Mieke

Lieve Mensen,

Hij is 12 jaar en de jongste zoon van een gezin met 4 kinderen; de middelste zijn twee meisjes en de oudste van het gezin is ook een jongen. Alle vier de kinderen hebben Padrinos. Hardwerkende ouders die hun kinderen zeker stimuleren om goed hun best te doen op school.

De jongste moest twee jaar geleden het schooljaar over doen; het was niet duidelijk waarom. Wat mij toen wel duidelijk was, was dat hij niet echt lekker in z’n vel zat. Hij was vorig jaar enorm gegroeid en was een van de grootste en stevigste kinderen van de klas. Hij zei niet veel, was een beetje teruggetrokken.

Toen ik het gezin dit jaar weer voor het eerst bezocht vertelde de moeder mij dat de meisjes het schooljaar over moesten doen. Daar schrok ik een beetje van want het zijn redelijk goeie studenten. De reden was dat de moeder hartproblemen had gehad en omdat zij daardoor niet kon werken en dus geen geld kon verdienen waren de meisjes, die allebei op de middelbare school zitten, thuis gebleven en gaan werken. In dit land een hele goede reden om niet naar school te gaan; of ik het daar wel of niet mee eens ben is op dat moment dan niet belangrijk. De moeder is gelukkig weer bijna helemaal opgeknapt en moet voorlopig nog wel onder controle blijven.

De meisjes zijn weer naar school en doen hun best om dit schooljaar te halen.

De jongste was ook niet over. Het werd mijn niet helemaal duidelijk waarom en hij zelf kon of wilde mij dat ook niet echt goed vertellen. Het was de tweede keer dat hij een schooljaar over moest doen en omdat een van de regels van het project is dat na een tweede keer de sponsoring kan stoppen vroeg ik mijn af of hij nog wel zin had om naar school te gaan. We hebben dat besproken en het werd mij duidelijk dat hij liever niet naar dezelfde school terug wilde. In een klas met 35 leerlingen is het voor een leerkracht moeilijk om alle kinderen genoeg en/of evenveel aandacht te geven. Pesten komt hier op de scholen regelmatig voor, ook al is de regel op de scholen dat dat niet mag. De ene directeur pakt het aan en een ander doet helemaal niks.

Ik had het gevoel dat ik op dat moment nog maar een oplossing had en dat was de school voor bijzonder onderwijs. Ik besprak dat met de jongen en zijn moeder en beloofde een afspraak te maken voor een gesprek op school voor de moeder en mij. Hij zag het duidelijk niet zo zitten en ik zei dat ik de school kende en dat er ook andere kinderen uit het project naar toe gegaan waren. Ik sprak met hem af dat wanneer hij toegelaten zou worden hij het een maand moest proberen en dat hij dan zelf mocht kiezen of hij op die school wilde blijven of dat hij helemaal wilde stoppen met leren. Het is een bijzondere school voor bijzondere kinderen vertelde ik hem.

Dan heb ik het in ieder geval geprobeerd dacht ik.

Zijn moeder en ik waren voor een gesprek op school geweest en zij vertelde toen we weer buiten waren dat ze er een heel goed gevoel over had. Haar zoon ging een paar dagen later naar die school en weer 2 weken later bezocht ik het gezin weer. Hij danste, lachte en maakte grapjes, en ik vroeg of ze op school drugs gegeven hadden want het was lang geleden dat ik hem zo gezien had. Hij ging elke dag graag naar school vertelde hij; dat was inderdaad wel duidelijk. Inmiddels heb ik de directrice van de school ook nog gesproken en ze vertelde dat hij een goede, leuke en intelligente leerling was.

Dat had ik hem ook verteld, want daar groeit een kind letterlijk van.

Hij is weer blij, trots en straalt weer en de laatste keer dat ik hem zag vroeg hij mij: moet ik echt een maand wachten om te kiezen of ik daar op school wil blijven of mag ik nu al zeggen dat ik daar niet meer weg wil?

Lieve groet Mieke

Lieve Mensen,

Elk jaar voor mijn vertrek stuur ik alle sponsoren een brief met de vraag of, wanneer ze verdere willen gaan, het geld willen overmaken en daarin schrijf ik ook dat ze een cadeautje/brief/foto’s op mogen sturen die ik dan de kinderen geef die door hun gesponsord worden. Er zijn ook gezinnen die een extra bedrag overmaken en dat doe ik dan in een envelop en geef het contant aan de kinderen omdat ik geen tijd heb om ook nog allemaal cadeautjes te kopen voordat ik ze allemaal ga bezoeken.

Cadeautjes en foto’s zijn natuurlijk het allerleukst om te krijgen, maar het belangrijkste voor de kinderen is dat er iemand ver weg echt even aan hun gedacht heeft. Ik ben altijd wel erg benieuwd wat de kinderen er mee doen; ik weet dat er kinderen zijn die het willen sparen, of ze willen een kledingstuk kopen, of iets waar het hele gezin iets aan heeft. Geld in je handen hebben is vooral in dit land heel bijzonder en zeker het feit dat je het zelf mag houden zonder dat je er iets voor gedaan hebt.

Twee weken geleden was ik op bezoek in mijn grootste gezin waarvan 7 kinderen gesponsord worden. De kinderen worden enorm gemotiveerd door hun ouders en halen allemaal goeie punten op school. Ze hebben 2 jongens en 8 meisjes en de jongste zoon van 10 jaar had dus ook geld gekregen van zijn sponsoren; dat had ik bij mijn eerste bezoek al aan hem gegeven. Het was ongeveer € 10.

En opeens vroeg ik hem of hij al iets van het geld gekocht had en hij antwoordde heel trots:

ik heb een nieuwe lange broek gekocht en een grote pizza.

Een pizza? Vroeg ik. Ja, zei hij. Papa was jarig en een pizza is heel groot en daarom konden we feest vieren. En we vonden het allemaal heel lekker. Hij straalde helemaal terwijl hij het vertelde.

Lieve groet Mieke

Lieve Mensen,

Het derde meisje dat zwanger is was uit het gezin dat ik het eerste bezocht.

Bijna 17 jaar is ze; en dolgelukkig met haar vriend.

Ze wist nog niet of ze toestemming kreeg om door te gaan met haar studie, maar ze had al wel geïnformeerd naar welke school ze zou kunnen. Zwangere meisjes zijn niet op elke school welkom. En ze moeten ook bij voorbaat al toestemming krijgen om enkele weken thuis te mogen blijven na de bevalling om uit te rusten en te wennen aan de nieuwe situatie. Ook met haar en haar moeder had ik veel gepraat; ze wilde graag op de zaterdag naar school zodat ze de andere dagen bij haar baby zou kunnen blijven. Haar moeder zou dan op de zaterdagen op de baby passen. Ik had eerlijk gezegd m’n twijfels of ze het wel allemaal aan zou kunnen en sprak dat ook uit. Haar moeder was het met mij eens en zag ook liever dat ze dit jaar thuis zou blijven bij haar baby en volgend jaar haar studie weer op zou pakken. Ik beloofde haar dat ze volgend jaar echt zou kunnen rekenen op de financiële steun van het project. Ze was het er niet helemaal mee eens en dat kon ik aan haar stem ook merken. Soms neem je een beslissing en weet je eigenlijk niet eens of het wel de goeie is. Maar ik deed het geheel in het belang van haar en de baby.

Vorige week belde ze mij; ze wilde mij spreken en we spraken op de hoek van de straat af. Ze was, zoals altijd, op tijd en zat achter op de scooter bij haar vriend. We gingen samen op de stoeprand zitten. Ik wist echt niet wat ik moest verwachten en stond voor alles open. Dacht ik.

Maar waar ze mee kwam had ik helemaal niet op gerekend.

Dus ik zei maar meteen: wat had je te vragen of mij te zeggen? En ze antwoordde: ik hoop dat je niet boos op me wordt, maar ik ben al begonnen op school. Mijn vriend en ik hadden gepraat en we vinden dat de baby onze verantwoordelijkheid is en dat wij dan ook het goede voorbeeld moeten geven. Dus heb ik me meteen in laten schrijven op school en ik ben al twee zaterdagen geweest. Als de baby geboren wordt dan krijg ik 3 weken vrij en een mede klasgenoot brengt het huiswerk naar mij zodat ik toch bij kan blijven. Mijn vriend heeft mijn rugzak en schoolspullen betaald en uniformen heb ik niet nodig. Ik kan 2 schooljaren in een doen en mijn vraag aan jou is of je bereid bent om het schoolgeld te betalen. Ik beloof dat ik goed mijn best zal doen en als je volgend jaar terug komt dan laat ik je mijn diploma zien.

Mijn mond viel werkelijk open van verbazing. Daar zit je dan op een stoeprand naast een meisje van 16 jaar die 8 maanden zwanger is en even laat zien hoe sterk ze is.

Het enige wat ik kon zeggen was: wil je dat nog een keer herhalen aub?

En toen ze weer vroeg of ik haar toch dit jaar wilde helpen, antwoordde ik: wie ben ik om nee te zeggen tegen iemand die zo dapper is? Natuurlijk ga ik je helpen. Ik betaal het hele schoolgeld voor je en laat jij de wereld maar zien dat je het kunt; ik geloof in jou. De tranen rolden bij ons allebei over de wangen; ik had me zo vergist, hoe sterk kan iemand zijn.

Wat een lef en wat een power heeft die meid.

Lieve groet Mieke

Lieve Mensen,

Drie meisjes uit mijn project zijn dit jaar zwanger; ze zijn 14, 16 en 18 jaar oud.

De oudste ben ik vanaf nu uit het oog verloren; ze is bij haar vriend gaan wonen, ruim een uur vanaf Antigua en gaat zeker niet verder studeren. Jammer genoeg heeft ze de middelbare niet afgemaakt en ze zal dat misschien ook niet meer gaan doen.

De jongste van de drie werd thuis verstopt op haar kamer, zodat niemand zou weten dat ze zwanger was. De ouders schaamden zich voor haar. Ik was het al te weten gekomen van een andere moeder maar kon dat natuurlijk niet zeggen. Toen ik in het gezin op bezoek was en vroeg naar hun dochter vertelden de ouders mij dat ze met een tante meegegaan was om daar te gaan wonen; enkele honderden kilometers verderop. Ik zei dat ik hun niet geloofde, maar kon natuurlijk niet zeggen dat ik het nieuws al gehoord had. Uiteindelijk kwam de waarheid toch boven tafel en werd de dochter uit haar kamer gehaald. Ze is klein en bijna 15. Ze was erg verlegen, durfde bijna niks te zeggen en ik feliciteerde haar. We hebben veel gepraat; ik ook met de ouders. Je kunt je kind zoveel opsluiten als je wilt maar de baby wordt toch geboren of je wilt of niet. De mensen praten vandaag over haar en morgen is er waarschijnlijk weer een ander persoon in het dorp die op dat moment interessanter is. Ik heb echt heel erg m’n best gedaan om de moeder in te laten zien dat haar dochter, juist nu, heel veel steun en support van haar nodig heeft en juist dit jonge meisje kan in deze belangrijke periode van haar leven heel veel van haar moeder leren en heeft haar steun heel hard nodig.

Padrinos moeten dan natuurlijk ook op de hoogte gebracht worden van het nieuws en de verandering. Ook die hadden misschien andere verwachtingen. De sponsoring kan nu hierdoor stoppen of ze kunnen kiezen om met een ander kind verder te gaan. Niet elk kind is een succes verhaal, de kinderen behalen niet allemaal hun diploma’s. Maar doordat ze wel een aantal jaren gesponsord zijn hebben ze wel veel geleerd, ze zijn naar school geweest en omdat de ouders door de sponsoring geen zorgen hadden over welke schoolkosten dan ook, konden zij ervoor zorgen dat er elke dag wel genoeg te eten was en ze zeker ook warme dekens op de bedden hadden liggen. Ik heb veel te veel positieve veranderingen gezien door de sponsoring om depressief te worden van de meisjes die zwanger worden of de jongens die toch liever gaan werken. Ik blijf gaan voor de kinderen/jongelui die het wel halen en die wel met plezier naar school gaan en gemotiveerd worden door hun ouders.

Iedereen heeft te dealen met zijn of haar dingen in het leven en dat is voor elk persoon anders.

Het goede nieuws in deze was dat haar Padrinos wel een ander kindje willen gaan sponsoren maar ook zeker niet voorbij gaan aan haar zwangerschap en we samen volgende week naar de markt gaan om wat mooie dingen voor haar baby’tje te kopen. En toen ik dat vertelde straalde ze weer; ze telt weer en nog steeds mee, en dat is heel belangrijk voor haar.

Lieve groet, Mieke