Lieve Mensen,

Het derde meisje dat zwanger is was uit het gezin dat ik het eerste bezocht.

Bijna 17 jaar is ze; en dolgelukkig met haar vriend.

Ze wist nog niet of ze toestemming kreeg om door te gaan met haar studie, maar ze had al wel geïnformeerd naar welke school ze zou kunnen. Zwangere meisjes zijn niet op elke school welkom. En ze moeten ook bij voorbaat al toestemming krijgen om enkele weken thuis te mogen blijven na de bevalling om uit te rusten en te wennen aan de nieuwe situatie. Ook met haar en haar moeder had ik veel gepraat; ze wilde graag op de zaterdag naar school zodat ze de andere dagen bij haar baby zou kunnen blijven. Haar moeder zou dan op de zaterdagen op de baby passen. Ik had eerlijk gezegd m’n twijfels of ze het wel allemaal aan zou kunnen en sprak dat ook uit. Haar moeder was het met mij eens en zag ook liever dat ze dit jaar thuis zou blijven bij haar baby en volgend jaar haar studie weer op zou pakken. Ik beloofde haar dat ze volgend jaar echt zou kunnen rekenen op de financiële steun van het project. Ze was het er niet helemaal mee eens en dat kon ik aan haar stem ook merken. Soms neem je een beslissing en weet je eigenlijk niet eens of het wel de goeie is. Maar ik deed het geheel in het belang van haar en de baby.

Vorige week belde ze mij; ze wilde mij spreken en we spraken op de hoek van de straat af. Ze was, zoals altijd, op tijd en zat achter op de scooter bij haar vriend. We gingen samen op de stoeprand zitten. Ik wist echt niet wat ik moest verwachten en stond voor alles open. Dacht ik.

Maar waar ze mee kwam had ik helemaal niet op gerekend.

Dus ik zei maar meteen: wat had je te vragen of mij te zeggen? En ze antwoordde: ik hoop dat je niet boos op me wordt, maar ik ben al begonnen op school. Mijn vriend en ik hadden gepraat en we vinden dat de baby onze verantwoordelijkheid is en dat wij dan ook het goede voorbeeld moeten geven. Dus heb ik me meteen in laten schrijven op school en ik ben al twee zaterdagen geweest. Als de baby geboren wordt dan krijg ik 3 weken vrij en een mede klasgenoot brengt het huiswerk naar mij zodat ik toch bij kan blijven. Mijn vriend heeft mijn rugzak en schoolspullen betaald en uniformen heb ik niet nodig. Ik kan 2 schooljaren in een doen en mijn vraag aan jou is of je bereid bent om het schoolgeld te betalen. Ik beloof dat ik goed mijn best zal doen en als je volgend jaar terug komt dan laat ik je mijn diploma zien.

Mijn mond viel werkelijk open van verbazing. Daar zit je dan op een stoeprand naast een meisje van 16 jaar die 8 maanden zwanger is en even laat zien hoe sterk ze is.

Het enige wat ik kon zeggen was: wil je dat nog een keer herhalen aub?

En toen ze weer vroeg of ik haar toch dit jaar wilde helpen, antwoordde ik: wie ben ik om nee te zeggen tegen iemand die zo dapper is? Natuurlijk ga ik je helpen. Ik betaal het hele schoolgeld voor je en laat jij de wereld maar zien dat je het kunt; ik geloof in jou. De tranen rolden bij ons allebei over de wangen; ik had me zo vergist, hoe sterk kan iemand zijn.

Wat een lef en wat een power heeft die meid.

Lieve groet Mieke